11-29-2013, 10:14 AM
Aria Farbud نوشته: شادی و اندوه را چه می دانید؟ همچنین هرکدام را کجا شایسته می دانید؟شادی و اندوه برنامه های مغزی و ویری هستند که طبیعت در ما پدید آورده است
که برخی کارها را بکنیم و برخی را انجام ندهیم. هرگاه ایستار ما سرشار از
توانمایه و تن ما درست و زندگی ما براه باشد، ( و اسلام و سوگواری های
دینی برای عرب ها، هم مغز مارا نخورده باشد)، خودبخود شاد و سرزنده هستیم
و هرگاه درد ها و زیان ها و بویژه از دست دادن پیوند های خونی و مهری ،
روی میدهند، اندوهگین می گردیم. بر این پایه:
شادی[B]، خواهر زندگی و اندوه، برادر مرگ است.[/B]
از انجا که مرگ و زندگی در این جهان به هم آمیخته اند، هیچ زینده ای نیست
که مغز داشته باشد ولی از این دو سهش برکنار مانده باشد. مگس هم از انیکه
جای گرم و تکه قندی پیدا کرده، "شاد" میشود و سگ هم از انیکه بچه اش
میمیرد، دچار اندوه. ولی روشن است که انچه برای ما خواستنی است، شادیست:
در نیایش شاهان هخامنشی آمده است:
سپاس اهورامزدا را که هومن را آفرید؛ که شادی را برای هومن آفرید.
شوربختانه، نادانی و بی خردی هومن از یکسو ( مانند بهره کشی به شیوه های
گوناگون، آویزان شدن از ضریح، زاد و زای خرگوش آسا، پدر سوختگی و ...)
و سختی های زیستبوم از سوی دیگر ( مانند توفان و زمین لرزه و سونامی و
گسترش بیابان ها و ..) هومن را با چالش و آزمون بزرگی که همواره با اندوه
و درد همراه است، روبرو ساخته است.
اندوه، با این همه سودی هم دارد و مارا برای empathy یا همان همدردی با هومنان
دیگر آماده تر میکند : برخی از ما، تنها زمانی درد دیگران را هوش میکنیم که خودمان
به همان درد گرفتار آمده باشیم، و آنگاه در اندیشه ی چاره و گشایش می افتیم که در
بند و گرفتاری افتاده. پس هیچ دوی این سهش ها بیهوده و فزاده بر نیاز نیست.
همه مردمان، وَند یک پیکرند
که در آفرینش، ز یک گوهرند
چو وَندی به درد آورد روزگار
دگر وند ها نیز، نا کامکار
تو کز اندُه دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی
اندوه تا زمانی خواهد بود که ما یاد گرفته باشیم که از روی خرد و دانش، با هوشمندی
کار بکنیم و همه ی چیزهای خوب دیگر، مانند شادی و فرامنشی و زیبایی و رامش و
آسایش، از ایندو ( خرد و دانش) پدید می ایند و نه از هیچ چیز دیگر!
•
پارسیگر
