Aquarius نوشته: پادماده - WiKi
مادة مضادة - WiKi
هیچ فرقی ندارد و چم هردو یکی می‌باشد، مثل همان پیوستی که به ویکی‌پدیای فارسی داده‌اید و به
جای پادماده می‌گوید پادذره که دگرسانی ندارند. یک پنداره (~مفهوم) می‌توانید چندین واژه برای آن در
هر زبانی باشنده باشد، نه یک واژه‌ی ازلی و ابدی!
جدای این «مادة مضادة» هم از دو واژه ساخته شده که نشانگر نا آمودگی (عدم ترکیب) گویش عربی‌ست و
در مِهاد گفتارمان (اصل سخنمان) باز هیچ ناهمگون نیست.
Alice نوشته: چراکه زبان کالبدینه‌ی تازیان با زبان آمایشی (ترکیبی) پارسی برادر شد و دیگر وندها کاربرد دیرین خود را از دست دادند و فرجام آن چیزی جز برافتادن و سست‌مایه شدن سازه‌های پارسی نبود!
ولی همچنان وند ها بر سر و ته کلمات می نشینند و واژه های قوی میسازند..
به نگر من ( :-) ) اینکه وندی بودن یک زبان سبب زیبای و بهتر بودنش معرفی شود، غیر منطقی است!
بستگی داره شما زیبایی رو در چه چیزی ببینی.. ا
از نظر من زیبایی زبان و کلام و گفتار در مفهوم عمیق و واج های کوتاه ست.
این نظر شخصی منه.
ولی خب خیلی ها زیبایی زبان رو به وندی بودن زبان میدانند
Aquarius نوشته: در "قرآن" از این "چیز" ها هم بوده ما خبر نداشتیم.
زکی ! این تازه یه ذره شه :دی
پیشوند و میانوند و پسوندها به کوتاهی و آمایشیک (ترکیبی) بودن کمک شایانی می‌کنند، (همان مفهوم عمیق و
واج‌های کوتاه و ایجازی که گفتید) اگرنه «زیبایی» که یک چیز ویری (ذهنی) فرهنگی و ژنتیکی می‌باشد که پیوندی به
جُستار ما ندارد. زبان ما امروزه وندی نیست، یک چیزی میان زبان‌های هندواروپایی و سامی گیر کرده و هر روز در این
باتلاق فروتر می‌رود.
این به معنای نایش زیبایی در زبان کنونی نیست، من خودم به چامه‌های حافظ و چندی از چکامه‌سُرایان نامور، مهرمندی و
دلبستگی ژرفی دارم و در نقد فنی و زبانشناسیک آن، هرگز به ادبسار و کاربرد بزرگنمایانه‌ی لغات تازیک در اشعار حافظ خُرده
نمی‌گیرم.
sonixax نوشته: زکی ! این تازه یه ذره شه :دی
جالب اینجاست این ها تنها سراغ ِ جانداران زوج میروند ؛ یک بار نمیگن چرا خداوند متعال از گل های دوجنسه نامی به میان نبرد ؟ یا مارهایی که با بکر زایی بدون جفت گیری تخم می گذارند ... واقعاً خدایا من شرمنده ام که دانشم بیش از شماست .
Alice نوشته: پیشوند و میانوند و پسوندها به کوتاهی و آمایشیک (ترکیبی) بودن کمک شایانی می‌کنند، (همان مفهوم عمیق و
واج‌های کوتاه و ایجازی که گفتید) اگرنه «زیبایی» که یک چیز ویری (ذهنی) فرهنگی و ژنتیکی می‌باشد که پیوندی به
جُستار ما ندارد. زبان ما امروزه وندی نیست، یک چیزی میان زبان‌های هندواروپایی و سامی گیر کرده و هر روز در این
باتلاق فروتر می‌رود.
این به معنای نایش زیبایی در زبان کنونی نیست، من خودم به چامه‌های حافظ و چندی از چکامه‌سُرایان نامور، مهرمندی و
دلبستگی ژرفی دارم و در نقد فنی و زبانشناسیک آن، هرگز به ادبسار و کاربرد بزرگنمایانه‌ی لغات تازیک در اشعار حافظ خُرده
نمی‌گیرم.
زبان ما هرچی میخواد باشه. فقط ساده و آسون باشه.
هر کلمه ای دارای حرف های کم و بیشترین معنی باشه
من همیشه از دیکته و فارسی میترسیدم.
دستور زبان فارسی هم با آن مصدر و وند و قید و نشانه مفعولش حالمو میگرفت..
اینم سند :-). از اول دبستان نمره های فارسی و دیکته ام بد بود..
[ATTACH=CONFIG]2228[/ATTACH]
نمره 20 هم داشتما. ولی بیشترش اینجوری بود :-)))
رفرنس بانمکی بود! :) اینک چه شد که به گویش هخامنشی دلبسته شدید؟
والا اگه رفرنس نمیذاشتم یکی میگفت کو؟؟ لینک و سند بده :-)))
جنبه شوخی و صد البته واقعیت داشت..
بگذریم
راستش من علاقه مند به فهمیدن و خوندن کتیبه های قدیمی هستم. یکی دوتا مقاله هم از زبان پهلوی پیدا کردم. یکی هم از اوستا
حتی با خط اوستایی می نویسم تا عادت کنم:-) ولی بیشتر دوس دارم پهلوی یاد بگیرم. همون هخامنشی هست دیگه؟ :-))
امید اینکه بتونم کتیبه های قدیمی رو بخونم یا حداقل بفهمم...
