کوشا نوشته: مشکل این جاست که همه انسانهای امروز تقریبا در یک رنج و نمونه هستند در حالیکه باید میلیاردها میلیارد نوع انسان با درجه فرگشت متفاوت داشته باشیم که براحتی قابل تمایز از یکدیگر باشند.

مسیری که برای فرگشت انسان یا هر جانور دیگر طی شده به شرایط تصادفی رخداده برای تبدیل یک گونه به گونه وابسته است عوامل ایجاد کننده فرگشت مانند جهش تصادفی ژنتیکی ، تغییرات محیطی مانند خشکسالی ،یخبندان، مهاجرت و غیره بایستی برای تبدیل گونه به گونه ای دیگر عینا تکرار شود تا بعد از تعداد زیادی گونه به انسان برسیم پس احتمال ایجاد انسانی دیگر کم است مثلا علت فرگشت میمون به انسان ،بیرون افتادن دسته ای از میمونها از جنگل بوده که منتهی به افزایش هوش و ایستادن روی دو پا شده است در حالیکه در جنگل هوش بیشتر و ایستادن روی دو پا امتیازی محسوب نمی شود یک میمون همونقدر باهوشه که بایستی باشه .ممکنه بنظر برسه میمون باهوشتر وضعیت بهتری برای تامین غذا و زندگی خواهد داشت ولی همین هوش بیشتر میتواند حالت بازدارنده دیگری ایجاد کند طبیعت برایند را در نظر می گیرد یعنی ممکن است یک جهش از نظر ازدیاد نسل از یک جنبه مثبت و از جنبه دیگر منفی باشد اگر جنبه مثبت بیشتر باشد فرگشت در جهت آن جهش ادامه خواهد یافت بعبارتی میمون تا زمانی که در جنگل باشد میمون باقی خواهد ماند ولی بیرون از جنگل هوش برای استفاده از ابزار مفید خواهد بود در ضمن اینکه شکل بدن میمون هم برای استفاده از ابزار مناسب فرگشت می باشد.برای فرگشت دیگری از جنس فرگشت باکتری به انسان، تغییرات محیطی عامل فرگشت هر گونه به گونه دیگر بایستی تکرار شوند که احتمالش بسار ناچیز است