[kourosh_iran]

شما اینجا باید از خودتان بپرسید این فرهنگ و سنتی که از آن میگویید آیا میتواند از ساخت
ابزارهای کنترل مغز پیش بگیرد؟ آیا میتواند از ساخت هومنواره‌هایِ باهوشتر از آدم پیش بگیرد؟ آیا
میتواند از ساخت جنگ‌افزارهای مهیب‌تر و خطرناکتر پیش بگیرد؟ آیا میتواند از نابودی بی‌رویه‌یِ زیستبوم پیش بگیرد؟

شاید بتونیم خودمون رو هم باهوشتر و قوی تر کنیم. بتونیم یک تمدن ابدی بشیم. بتونیم کهکشان ها رو به تسخیر خودمون در بیاریم. هرچند که من و شما اونوقت شاید نباشیم! ولی کسی چه میدونه، شاید هم بنوعی باشیم! شاید اصلا باشیم!!
بنظر من این اهداف ارزش این ریسک رو دارن که روبات های هوشمند خودمون رو نابود کنن.
این دوزار زندگی رو مگه میخوایم بیش از این دیگه چه کنیم؟
فراموش نکنیم که اگر این علم و فناوری نبود که به کمک خرد مدرن بیاد، شاید الان من و شما در شرایطی مثل قرون وسطی زندگی میکردیم و جز اون ادیان یاوه گو هیچ آلترناتیو دیگری هم نداشتیم! آیا خوب بود بنظر شما؟
بنظر من همیشه باید به پیشرفت فکر کرد. حداقل تا وقتی فکر میکنیم شانس کافی برای کنترل تبعاتش داریم. نمیدونم شاید حتی اگر شانس زیادی هم نداشته باشیم بازم ارزشش رو داشته باشه. بستگی داره که با همون شانس هم اگر موفق بشیم ازش چه دستاوردهایی با چه ارزشی بتونه حاصل بشه.
یجا میخوندم که موقعی که داشتن اولین آزمایش زنجیره ای اتمی رو مثل اینکه انجام میدادن، قبلش دانشمندها و محققانش با هم روی این بحث میکردن که چی میشه آیا در این جریان مثلا جو زمین به آتش کشیده میشه و خلاصه اینطور نظریات، مثل یه قضیه که چند وقت پیش هم بود میگفتن ممکنه یک سیاهچاله مصنوعی خیلی کوچک ایجاد بشه که بعد شروع کنه به بلعیدن همه چیز اطرافش و سرانجام کل کرهء زمین رو هم ببلعه! این خطرات همیشه وجود داره و ما در خیلی موارد نمیتونیم از تمام تبعات و امکان کنترل پدیده ها کاملا یا بقدر کافی مطمئن باشیم، ولی این ریسک رو میکنیم. حس کنجکاوی و این شهامت و ریسک ها بوده که ما رو به این قدرت و آگاهی رسونده تا اینجا. بله ممکنه یک زمانی نابود هم بکنه، ولی بنظر من اونوقت ما یجورایی شهید شدیم :e057: ارزشش رو داره. ما تعالی و قدرت و پیشرفت میخوایم. همینطور ادامه میدیم. اگر بیاستیم دیگه وجودمون هدف و معنای متعالی نداره.
من که عاشق علم و قدرت و ارتقای خودم هستم. زندگی معمولی در نظرم اونقدر ارزشی نداره که بخوام بخاطرش از این امکانها باز بمونم. البته بعضی حالات ممکن هست که واقعا ناگواره. مثلا فکر کنید اگر روبات های هوشمند ما رو نکشن، ولی در شرایطی نگه دارن که شکنجه آور باشه و یک عمر زجر بکشیم، بنظر من از مرگ بدتره. ولی خب احتمال این مسئله فکر میکنم بقدر کافی کم باشه که نخوایم بطور جدی نگرانش باشیم. زندگی در سکون و منتظر مرگ شدن هم خودش کم آزار دهنده نیست! پس پیش به سوی پیشرفت، پیش به سوی ناشناخته ها، پیش حتی به سوی نابودی احتمالی خودمون و نسل بشریت!

میگه: ما زنده به آنیم که آرام نگیریم، موجیم که آسودگی ما عدم ماست!

پ.ن: راستی اینم خودش یه بحث و معمایی هست که من بارها به ذهنم رسیده و میخواستم مطرح کنم که اگر در جریان یک آزمایش علمی امکان نابودی بشریت وجود داشته باشه، از نظر معنوی یا اخلاقی و اینها چطور باید تحلیل بشه آیا اون دانشمندان یا رییسان اونا یا حکومت و اینهایی که اون پروژه رو مدیریت میکنن حق این رو دارن که در این باره خودشون به تنهایی تصمیم بگیرن و روی جان و بقا و سلامتی بقیهء انسانها تصمیمگیری و ریسک کنن؟
احتمالا باید این بحث رو در یک تاپیک جداگانه دنبال کنیم!