[Ouroboros]

گرامی..

[ATTACH=CONFIG]4219[/ATTACH]


«همه‌ی آنچه این مرد لازم دارد بازی‌ست»!

اینجا کمی بوی خودفریبی می‌آید، بازی ضریب نفوذ مشخصی دارد، همان حداکثر ۴ امتیاز مثبت. مرد بازنده هرگز نمی‌تواند از آن برای «برنده» شدن استفاده بکند. ضمن اینکه شما باید به چالش اعتماد بنفس منهم پاسخ بدهید:

پس مشکل کجاست؟ من معتقدم که «اعتماد بنفس»، به عنوان سنگ بنای همه‌ی رفتارهای اجتماعی موفق یک مرد، برخلاف آنچه عوام گمان می‌کنند یک «احساس» یا «حالت» روانی نیست، بلکه موقعیت ذهنی منتج از موفقیت عینی‌ست. مرد بتا، برخلاف مرد امگا و مرد آلفا که فقط بدلیل «وجود» داشتن خود را ارزشمند تلقی می‌کنند، برای ارزشمند بودن نیازمند انجام کاری مفید و موفقیت در آنست. پس بهبود مداوم شرایط زندگی شما روشی‌ست ایده‌آل برای حرکت در جهت درست.

یک مرد معمولی با بازی تبدیل به یک مرد برنده می‌شود، اما یک مرد بازنده هرگز نمی‌تواند با بازی به تنهایی به موفقیت برسد، نیازمند پیشبرد موقعیت خود است. شما دو نکته را از نظر انداخته‌اید: اول آنکه مردان موفق و بازی‌دان هم آن بیرون وجود دارند و شما باید همزمان با مردانی رقابت بکنید که افزون بر کلک‌های من و شما، ثروت آن چنانی، جذبه‌ی آن چنانی، جایگاه و لقب آنچنانی هم دارند.

نکته‌ی دوم این است که گروهی مردان «متوسط» یا «معمولی» نیستند، یک عده‌ای از مردان «زیر» خط معمولی هستند، مثل همین فرتوری که گذاشته‌ام، بازی چه می‌تواند برای او بکند؟ دست بالا یک زنجیره‌ی مداومی از دختران ۲ و ۳ برایش فراهم می‌کند. که البته از هیچ بهتر است ولی کافی نیست. این «کافی» نبودن است که هدف چارت مطروحه است، شما چیزی فراتر از آنچه می‌توانید با بازی خالی بدست بیاورید می‌خواهید و آن چیز فراتر مسیر مشخصی دارد. اینهم که ادعا بکنید بازی محدودیتی ندارد، ادعای اشتباهی خواهد بود.

البته شما هنوز جوان هستید و به نظرتان همین که بدست آورده‌اید و می‌آورید کافی‌ست، چند سالی فرصت بدهید خسته خواهید شد و دیگر نمی‌توانید انرژی کنونی را به روی یک دختر مثلاً ۶ خرج بکنید، هرچه بیشتر بگذرد زیاده‌خواه‌تر می‌شوید و هرچه بیشتر از به قولی «لیگ» خودتان پا را فراتر بگذارید، بیشتر احساس می‌کنید که بازی به تنهایی کافی نیست.