Russell نوشته: حتی مثل اینکه اینکه مغز بزرگ چقدر کارکرد فرگشتی داره برای حیوانات هم بحث هست.بالای 20 انرژی دریافتی بدن انسان رو مغز مصرف میکنه و برای بقیه حیوانات هم هزینه بر هست.یا با زیاد شدن یکسری فعالیتها بخشهای مربوط مغز که استفاده میشند بزرگتر میشند و اگر استفاده نشند تحلیل میرند(برای یک موجود در طول عمر خودش از جمله انسان).این موضوع درباره حیوانات دیگه هم صادقه.مثلاً حیواناتی که برای تهیه غذاشون به هوش بالا نیاز ندارند اگر مغز بزرگ داشته باشند بیشتر مضر هست تا مفید.

در حقیقت حتی «فکر کردن» همیشه بهترین کارکرد را نداشته و «گزینش‌های سرشتین» در جاهای بسیاری آن را بدردنخور می‌بینند.

برای نمونه، یک آدم نخستینی با دیدن سایه یک شیر گرسنه، اگر بخواهد به این فکر کند که «این چیزی که من می‌بینیم شیر است یا آهو*» احتمال مرگ بسیار بالاتری دارد تا اینکه
با نخستین نگاه، ترسیده و پا به فرار بگذارد: اگر اشتباه دیده باشد، رویداد خاصی رخ نداده ولی اگر اشتباه ندیده باشد، جان سالم بدر برده و ژن خود را به ما می‌رساند.

در این سناریو استراتژی‌هایی که روی «توهم» و «احساس درونی» هستند بهتر کار می‌کند تا استراتژی‌هایی
که روی آناکافت (analysis) منطقی و خطی استوار باشند، هرچند یکمی هزینه‌های "ناچیز" روانی و استرس داشته باشد.



* نمونه فلسفی‌ امروزین: آیا جهان بیرونی و دیگران بخشی از توهمات ذهنی من هستند یا ..

Russell نوشته: این همون بخشی هست که تصمیمات اخلاقی هم بهش مربوط هست مثل اینکه.

کلا هر چیزی که نیاز به تراز فکری بالاتری از "کنش و واکنش" تنها داشته باشد به این شاهراه مغزی می‌رسد.