در میان انسان‌سایان نخستین، از هیچکدام به اندازه‌ی استرالوپیتکوس آفرینسیس فسیل بدست نیامده، نزدیک به 310 فسیل گوناگون از این سرده بدست آمده، دلیل اصلی این علاوه بر گستردگی نسبتا بی‌سابقه‌ی ا. آفرینسیس در شرق آفریقا، دوران زیست بسیار بلند آنست: نزدیک به نهصد هزار سال. در میان فسیل‌های بدست آمده از ا. آفرینسیس «لوسی»، «بچه‌ی دیکیکا» و «ردپاهای لاتولی» از همه مهم‌تر هستند. یافته‌های جدید نشان می‌دهند این جاندار موفق به ساخت ابزار شده بوده و از سنگ‌های تیز شده برای بریدن گوشت(که با بزرگ‌تر شدن مغز دارای نقش به مراتب مهم‌تری در رژیم او نسبت به آ. رمیدوس پیدا کرده بوده)استفاده می‌کرده. استرالوپیتکوس آفرینسیس به احتمال بسیار قوی دائما راست‌قامت بوده، همچون کپی‌های امروزی دارای بینی‌ای صاف، فکی پهن، جمجمه‌ای تخت و دستهایی بسیار بلند و قدرتمند بوده. یکی از دلایلی که شانس بقای این جاندار را به نحو دراماتیکی افزایش داده توانایی او برای زندگی در زمین و بالای درخت بطور همزمان بوده، چراکه ا. آفرینسیس بطور قطع هنوز قابلیت بالا رفتن از درختان را داشته. قد نر این سرده به 150 سانتی‌متر می‌رسیده و وزن آن میان 40 تا 42 کیلوگرم بوده، نوع ماده‌ هم 105 سانتی‌متر ارتفاع و دست بالا 30 کیلوگرم وزن داشته. غذای اصلی ا. آفرینسیس گیاهان تازه، برگ‌ و ریشه‌ی درختان، میوه‌ها و دانه‌ها، و در فصول خشک حشرات، خزنده‌های کوچک و گاها گوشت مردار بوده.


لوسی: فسیل بسیار معروف که 40% کامل است، متعلق به زنی‌ست بالغ که علاوه بر راست‌قامتی، دارای توانایی بالا رفتن از درختان هم بوده. فسیل 3.2 میلیون ساله در 1974 توسط دانلد جانسون و موریس تایب در هادار ِ اتیوپی کشف شد. دستان بلند و توانا در کنار قفسه‌ی سینه‌ای زخیم که با سرشانه‌هایی جهت صعود مجهز شده بودند به او اجازه‌ی تاب خوردن، بالا رفتن و آویزان شدن را می‌داده‌اند، در کنار این لگن کوچک و صاف او اجازه‌ی روی دو پا ایستادن را به او می‌دادند و سرزانوهای بزرگ او را قادر می‌کردند که بتواند با سرعت قابل قبولی روی زمین راه برود، پاهای او به اسانی قادر به تحمل تمام وزنش بوده‌اند. دلیل نام‌گذاری او پخش قطعه‌ی Lucy in the Sky with Diamonds از بیتلز در رادیو بود در شبی که جانسون فسیل او را کشف کرد.