[Russell]

به جز کمک های آشکار و نهان غرب و امریکا به انقلاب ایران،در واقع در انقلاب اسلامی این طرف ایرانی بود که امریکا ستیزی رو شروع کرد و نقطه اوجش تسخیر سفارت بود، بحث البته سر جایگاه اخلاقی نیست سر این هست که یک دشمنی بی مورد (البته برای منافع ایران،نه برای سیاسیون) با امریکا ایجاد شد که به منافع ملی ضررهای زیادی زده، در واقع بزرگترین کسی که به ایران و مردمش در این مورد بدهکار هست خود حکومته.
آمریکا هم که با شیعیان رابطه خوبی داشت،حتی در زمانی که عراق اشغال شده بود،میمونه قضیه اسد که خب دیگه اپشن ناگزیره.

...البته این گند تا حد زیادی تقصیر امریکا هست ولی خیلی مسئله خیر و شر مطرح نیست بیشتر جنگ منافع هست.

اینجا چند نکته هست:
اول اینکه منافع ملی فقط منافع اقتصادی نیست. آمریکا به خودی خود اختلاف ژئوپولیتیکی با ایران نداره. ولی از اونجا که آمریکا
یا بخش مهمی از دولتمردان آمریکا همیشه دنبال صدور انقلاب فرانسه و ارزش‌هایِ اون بوده‌اند این معادله‌ها رو همیشه عوض کرذه.
من تا اونجایی که میدونم و میبینم آمریکا قطعا دنبال حمایت از شاه بود، البته ایران لیبرال دموکرات رو بیشتر میپسندید ولی خوب
در اون زمان دولت آمریکا با طالبان هم میتونست متحد بشه. اما در خود جو سیاسی آمریکا میدونیم که در بین «روشنفکران» حمایت
شدیدی از انقلاب ایران و همه‌یِ انقلاب‌هایِ اون زمان بود که شدیدا چپ بود البته.

مساله ج.ا با آمریکا ولی این بود و هست که از اول خودش رو در مقابل غرب تعریف کرده.و بر خلاف ظاهر ملی اون اتفاقا تفکری
شدیدا متاثر از نگرش مارکسیستی هست. فقط جای پروتالیا و بورژوازی با ایران و غرب جابجا شده. ایران کشوری هست که
هرچی بدبختی داره از غرب هست. بسیج توده‌ها بر این مبنا انجام شده و هنوز هم باید بشه. جایگزین مشخصی هم نداره.
اینطور که نگاه کنیم میشه شباهت حزب نالیسونالیست سوسیالیست آلمان رو که دشمن خودش رو یهودیان کاپیتالیست
میدید با ج.ا متوجه شد. و البته شباهت این‌ها رو با کره‌یِ شمالی و کوبا. بنظر میرسه که تا ج.ا هست این هم باید باشه.
بدون اون ج.ا هم مثل شوروی از هم میپاشه. آمریکا از اول هم نباید خودش رو سنگ روی یخ میکرد چراکه رابطه‌یِ علنی آمریکا و ج.ا
ممکن نبود.