[مزدك بامداد]

حق دادرسی، وکیل داشتن، محاکمه عادلانه، تحت انظار عمومی و در چتر قانون را برای این گذاشته‌اند که فردا نشود که هرکس دیگرانی را بدکار تشخیص داد، دست به کار شده و مخفیانه و سلیقه‌ای او را به سزای عملش برساند، به ویژه و به ویژه اگر پای یک دولت در میان باشد.

این برای شهروندان در زمان جز از جنگ است.
در جنگ میان دو کشور یا گروه، دیگر دادگاه همان
سرنوشت جنگ است که در گذشته نیز، در جایگاه
"داوری ایزدی" پذیرفته میشد. هتّا در دادگاه ها،
دو سوی دادخواه، میتوانستند سواری را برای
جنگ تن به تن برگمارند ( اگر خودشان از فند
جنگ آگاهی و یا بر ان توانایی نداشتند) و فرجام
این نبرد تن به تن، همان داوری داور ایزدی و برتر
از داوری خود دادور بشمار میرفت. در جنگ ایران و
عراق هم پیش گلوله باران همدیگر، نمیپرسیدند که
تو چه اندازه گناهکاری? همان هموندی در ارتش عراق
یا ایران برای گلوله باران، بسنده بود. این هایی هم که
اسرائیل کشت، هموند آن گروه "جبهه ی آزادیبخش؟"
بودند که تنها همان هموندی برای کشتنشان بسنده بود.
•
پارسیگر