[Ouroboros]

منظور من همون اقامت گرفتن بعد از تحصیل هست.امید من این هست که بشه یک نیمچه فاندی گرفت.الان مثل اینکه بازار ایتالیا خوب داغ است با توجه به هزینه تحصیل.یک کمک 5000 یورویی هم دارند به افرادی که درآمدشان کم است.هزینه های تحصیل و زندگی در فرانسه در شهرهای بزرگ چطور است؟
اینطور که من شنیدم دانشگاه های اروپا بخاطر عقب ماندن شدید از آمریکا یک تکانی به خود داده اند و شرایط بهتری برای پذیرش گذاشته اند.

من دو چیز که به ذهنم می‌رسند خدمتتان عرض می‌کنم، اول اینکه اصلا ایتالیا را فراموش بکنید. سطح زندگی در حد کشورهای شرق اروپا با هزینه‌های در حد ِ پاریس، دانشگاه‌های واقعا متوسط و جامعه‌ی شدیدا ضدخارجی را مد نظر قرار بدهید. تنها دلیل مد شدن ایتالیا اینست که بسیار راحت پذیرش+ویزا می‌دهند(آنطورکه من شنیده‌ام شش ماه در سفارت زبان می‌خوانید، اپلای می‌کنید که 90% پذیرش می‌دهند و ویزا گرفتنتان از 90% هم قطعی‌تر است). دانشگاه‌های فرانسه وضع‌شان به مراتب ِ درجات بهتر از ایتالیاست، اعتبارشان بیشتر است(در واقع مدرک فرانسه را بجز آمریکا همه جا بی چک و چانه قبول می‌کنند، آمریکا هم فقط در یکسری رشته‌های ِ بخصوص_مثل پزشکی_دوره‌های ِ تکمیلی و تبدیلی می‌گذارد)، هزینه‌ای ندارند(بجز هزینه‌ی ثبت نام ِ اولیه که هنوز زیر 1000 یوروست)، همگی دولتی و تحت ِ یک استاندارد ِ برابر و نظارت مستقیم هستند(یعنی بجز دانشگاه‌ زنجیره‌ای ِ سوربن که کمی از بقیه سرتر است، مابقی دانشگاه‌ها تقریبا در یک سطح قرار دارند). سطح ِ زندگی در آنجا بسیار بالاتر است، و هزینه‌ی شهرستان‌های ِ فرانسه نسبت به شهرستان‌های ایتالیا اصلا قابل قیاس نیست.


نکته‌ی بعدی اینست که روی ِ فاندهای دانشجویی زیاد حساب نکنید. احتمال اینکه به من و شمای ِ خارجی تعلق بگیرند بسیار کم است(هر کشوری قوانین خودش را دارد، که همه به اندازه‌ی کافی سخت هستند). اینکه دوستمان شینبت گفت به احتمال زیاد بورسیه است نه پذیرش عادی، کسانی که با پذیرش عادی می‌روند فقط در یکسری شرایط خاص کمک هزینه از دولت دریافت می‌کنند، که حداکثر یک سوم مخارجشان است نه همه‌ی آن، و گرفتن آن بسیار سخت است. اینکه طرف کاملا مجانی دارد تحصیل یا زندگی می‌کند 99% یعنی بورس گرفته(یا از دولت ایران، یا به احتمال قوی‌تر از دولت کشور ِ مقصد).

یک چیز کوچک هم در پرانتز خدمتتان بگویم، آنهم اینکه اگر قصد ِ ماندن دارید، طول ِ مدت اقامت در آن کشور اغلب امتیاز بسیار بزرگی محسوب می‌شود. مثلا درباره‌ی ِ فرانسه، اگر شما 5 سال اقامت قانونی در خاک ِ آن کشور داشته باشید، زبان فرانسه را صحبت بکنید، سوءسابقه‌ی ِ قضایی نداشته باشید و مبلغی(به گمان سی میلیون یا همچو چیزی)داشته باشید می‌توانید درخواست اقامت دائم، و بعد ملیت بدهید. کاری نداریم که اغلب رد می‌شود، و اینجا در سفارت از شما تعهد می‌گیرند که چنین نکنید، اما اگر وکیل بگیرید و کمی خرج بکنید 80% می‌توانید موفق بشوید. یا مثلا گویا 3 سال اقامت قانونی در خاک فرانسه امتیازی بسیار بزرگ برای مهاجرت به کبک فرانسه محسوب می‌شود(این بابایی که من پیش ِ او رفتم خیلی مطمئن از گرفتن اقامت دائم و این چیزها حرف می‌زد).. منظور از اینهمه پرگویی اینکه، چون مدت ِ دوره‌ی ِ دکتری کوتاه است، شاید بخواهید شروع دوباره در یک رشته‌ی ِ جدید از لیسانس را مد نظر قرار بدهید. هرچند گرفتن ِ پذیرش از لیسانس بسیار سخت‌تر و در رابطه با برخی کشورها غیرممکن است، و هرچند سر ِ پیری و معرکه‌گیری محسوب می‌شود، اما به نظر ِ من نفع ِ آن بیشتر از ضررش است.

خلاصه موفق باشید
هر یک نفر که از این گورستان ِ دسته‌جمعی بگریزد مایه‌ی ِ شادمانی‌ست..