[Ouroboros]

ابله جان کسی که عقده جنسی داره خاطرات ناراحت کننده از خودش نمیسازه. بعدم من دوست خودمو بهتر از شما میشناسم.از این داستانا زیاد هست چون زیاد اتفاق میفته.

من بابت اتفاقی که برای دوست شما افتاده بود صادقانه متاسفم، و امیدوارم بتواند راهی برای کنار آمدن با آن نزد خود بایبد.
اما نه فقط در نظام کنونی ایران، بلکه حتی در آنچه به عنوان آلترناتیو حقوقی-اجتماعی برای آن معرفی می‌شود راه‌حلی برای مقابله با این معضلات وجود ندارد و ما تنها با بازی برآمده از «چه کسی قربانی جنسی/جنسیتی بزرگتری‌‌ست» روبرو هستیم. مثلا انکارناشدنی‌ست که بیشتر قربانیان سوء استفاده‌ی جنسی از کودکان در ایران پسربچه‌ها هستند، زیرا بدلیل نداشتن «پرده‌ی بکارت» و بی‌اعتنایی عمومی که نسبت به رنج مردان وجود دارد، فاقد دردسرهایی هستند که ممکن است شخص بچه‌باز از تعرض به یک دختربچه با آنها روبرو بشود، داریوش گرامی جایی به درستی گفته بود که امکان ندارد پسربچه‌ای زیبا و خوشگل بی‌ اذیت و آزار جنسی بزرگ بشود و از منجلابی که اکنون «فضای جنسی» در ایران به حساب می‌آید جان سالم بدر ببرد، و بسیاری از خود کاربران این سایت هستند که بی‌تردید قربانی تجربه‌ای دستکم به عمق و وخامت آنچه دوست گرامی شما وادار به تجربه‌ی آن شده بود، محسوب می‌شده‌اند، اما به دلایل گوناگون برخلاف دوست شما اشتیاقی به سخن گفتن پیرامون آن ندارند، زیرا بجای احساس همدردی و توجهی که مستحق آن هستند، با نگاهی انباشته از تحقیر و بیزاری از سوی جامعه‌ای که هرگونه «مفعول» بودگی در مردان را تقبیح می‌کند روبرو خواهند شد.

اینست که من می‌گویم راه چاره نه در دیونمایی سکشوالیته‌ی مردان و هجمه‌ی تبلیغاتی برپاد آنهاست که مثلا «همه متجاوز و متعرض جنسی هستند و منتظر فرصتی تا بتوانند بچه‌ای را تنها گیر آورده، آلتشان را به او فرو بکنند»(چنانکه در غرب و یا مطبوعات فمینیستی یا نشریات زرد رخ می‌دهد)، و نه جارو کردن دشواری به زیر فرش و وانمود کردن به آنکه «در بلاد اسلام از این اتفاقها نمی‌افتد». باید به فکر برسی و ارائه‌ی راه‌حلی ریشه‌ای برای این قبیل مشکلات بود که در آنها نه قربانی مورد سرزنش و تحقیر قرار می‌گیرد، نه متعرض از زیر بار مجازات می‌گریزد، و نه هیچ دسته یا گروهی از فاجعه بهره‌برداری ایدئولوژیک/سیاسی می‌کند.