[Ouroboros]

من از کشورهایی چون آمریکا و کانادا که مثلا مهاجرپذیر هستند تعجب میکنم . اروپا خیلی خیلی راحت‌تر از آنها مهاجر میپذیرند . پذیرشِ دانشگاه‌هایش که تقریبا میتوان گفت غیرممکن است . سرمایه‌گذاری هم که در حالِ حاضر باید میلیاردر باشید تا بتوانید به آمریکا یا کانادا بروید . کار هم همینطور . در اروپا حداقل میتوان برای درس رفت و پس از مدتی به یک دوز و کلکی اقامت‌اش را گرفت .

از آنجاکه گویا گفتید شش ماه بیشتر فرصت ندارید، راستش بعید می‌دانم کار خاصی بتوانید بکنید، تمام کشورها حداقل یک سال زبان و تلاش برای آماده شدن مدارک و اخذ دیپلم رسمی زبان ِ خودشان و .... را نیاز دارند. با اینهمه امیدوارم موفق باشید، اما اگر از همه جا رانده و مانده، شش ماه دیگر شد و خواستید بروید سربازی، از من ِ سربازی‌رفته به شما نصیحت که چنان نکنید. یک گزینه‌ی نه هرگز خوب، اما بی‌شک بهتر وجود دارد: Légion étrangère . گروهانی از ارتش فرانسه متشکل از نیروهای خارجی که مایل به فعالیت در آن هستند، که با شما قراردادی پنج ساله می‌بندد، ماهی هزار یورو حقوق می‌دهد، و پس از سه سال می‌توانید ملیت(و نه اقامت، ملیت کامل)فرانسوی بگیرید. ملیت کنونی، سن، بلد بودن زبان فرانسه، میزان تحصیلات و ... هیچکدام معیار نیستند، فقط باید از نظر جسمانی سالم باشید، کمی آمادگی بدنی داشته باشید و آماده باشید که پنج سال از زندگی خود را برای اخذ ملیت فرانسوی به نوعی دور بریزید. ایرادهای آن البته اینست که قطعا طی پنج سال به جنگ فرستاده خواهید شد(به احتمال زیاد افغانستان، بدلیل بلد بودن فارسی)، اما تعداد تلفات آن جنگها از کشته‌های ارتش و سپاه در مانورهای هر ساله کمتر است. در یک ارتش واقعی و بسیار پیشرفته خدمت می‌کنید نه زیر تخم آخوند. بدن و روانتان را نابود می‌کنند اما دستکم شخصیت شما را کاری نخواهند داشت و ... در کل گمان می‌کنم پنج سال در ارتشی نخبه بهتر از دو سال در ارتش/سپاه/پلیس ایران، یا مدتی حقیقتا نامعلوم صبر کردن کمپ پناهندگان و سردرگمی‌ست. البته همه‌اش بستگی به حالات و روحیات خودتان دارد.

[ATTACH=CONFIG]1591[/ATTACH]