با تمام پلشتی‌هایی که در یک آلفا هست و همه آنها را می‌شناسیم، باید معترف بود که در او ذاتا یک عنصر حقیقتا ستودنی‌ وجود دارد: صداقت! او همه‌ی آنچه را که می‌خواهد هرگز پشتِ هیچ نقابی پنهان نخواهد کرد. او حتا اگر مستقیما نگوید از دختر فقط کس می‌خواهد، چنان با صراحت این خواسته‌اش را در رفتارش نمود می‌دهد که دختر به خوبی می‌فهمد که نزدِ او چیزی بیش از یک جنده نیست و نخواهد بود. بتا آنچنان مفلوک خودش را پشت نقاب‌های کس‌لیسانه و رومانتیک مخفی می‌کند که حاضر می‌شود دقایقی پیش از ملاقات با یک دختر کف‌دستی برود تا مبادا پیش او کیرش راست بشود و دختر بفهمد که او کیر هم دارد(True Story!). او هرگونه عنصر شهوت‌آمیز، غریزی و خودخواهانه را در ارتباط با معشوقه‌اش گناه می‌پندارد و حاضر می‌شود برای باوراندنِ آن به دختر به هر فلاکتی مبتلا بشود. این در حالی‌ست که مردِ آلفا با افتخار و گردن‌فرازی خودش به ظهور می‌رساند. او هرگز به اینکه دختر یا هرکس دیگر در موردِ او چه فکری می‌کند نمی‌اندیشد و کمترین اهمیتی برای اندیشه‌ی دیگران در موردِ خودش قائل نمی‌شود.
اساسا منشاء اصلی نفرتِ بسیاری از مردان در موردِ آلفاها از همین جا نشات می‌گیرد. همه‌ی آنچه مردانِ دیگر برای رسیدنِ بدان خود را درونِ هزارتوهای بی‌پایان می‌اندازند(رمانتیسم، فمنیسم، اخلاق و... )، همه‌ی آنها را مردِ آلفا پیشاپیش و بطور خودکار در اختیار دارد، بنابراین مردِ آلفا هرگز خود را ملزم به این نمی‌داند که مودب باشد، فروتن باشد، اخلاق‌مدار باشد، آرام باشد و ... همه‌ی اینها در مردانِ دیگر روش‌هایی برای رسیدن به زنان هستند، آلفا این را بدون کمترین تلاشی در اختیار دارد و این است که تخم‌اش هم نیست که دیگران در موردش چه فکر می‌کنند.