[commander]

مهربد در این سال‌ها تغییرات زیادی داشتی، رفتاری که در هم‌میهن بروز میدادی و بی‌رحمانه مسلمین را شلاق میزدی و در معقطعی بسیار تُرشروی و افسرده، به گمان من برحسب نوع گفتار و لحن کامنت‌ها!
مضمون پست‌هات این بود: پیوندی که اینجا میان من و شما
هست آبکین و بیمایه است و همین بس سخن که بود و نبود شما، در زندگی من کوچکترین دگرسانی‌ای نمیدهد.
من هم در مقطع کوتاهی چنین می‌اندیشیدیم و بارها دگرگون شدم اما بعد دانستم باید گاهی بی‌دلیل خندید، داوری دیگران مهم نیست.
و باید زندگی را به testicles گرفت.

اخلاق و فرهنگی که سده ها در ایران برقرار است، اخلاق ریاکاری و دورویی و تعارف است. چنان این به یک نورم تبدیل شده که اگر کسی رک و راست سخن بگوید در نظرشان (ایرانیان) با صفات منفی توصیف می شود.
قربان صدقه شان بروید، دلشان برایتان قیژ می رود. سخن راست و منطقی بگوئید، می شوید دیو دوسر. گرفتاری اصلی ایرانیان همین دورویی است، اگر یاد می گرفتند که باهم رک و پوست کنده سخن بگویند، بدون هراس از آزردگی طرف مقابل و خواسته های قلبی و حق خود را فریاد می زدند، حال و روز بهتری داشتند. به جایش ترجیح می دهند در محافل خودی غر بزنند و ناله سر دهند و در جامعه جانماز آب بکشند. منطق هم چون دور از این فرهنگ است، از آن استقبال نمی کنند!