[Mehrbod]

مستور می داری مرا از خلق ِ بد مستت
بگذار دستان ِ مرا در چشمه ی دستت

از آدمها خسته‌ام, به تو پناه میآورم.

بگذار چشمم روبروی مستی ات باشد
شاید هلاکم وامدار هستی ات باشد

بگذار بجای پرداختن به واقعیت و درست مشکلات راستین و
فربودین, با رویاپردازی پیرامون تو خودم را بفریبم و بدبختی‌ها را بفراموشم.

شاید سکوتم آخرین حد صدا باشد
شاید خودم مثل خودت مثل خدا باشد

با زبان به کام گرفتن و در خود فرو رفتن احساس
کنترل کاذب پیدا نموده و خوش خوشانم بشود.

حتما در این آیینه ها تکرارها حتمی است
یعنی سرِ تمارها بر دارها حتمی است
حتما در این آیینه ها تکثیر خواهم شد
مانند تو روشنترین تصویر خواهم شد

فانتزی بیشتر.

روشنترین آیینه تصویرِ تو در خویش است
هرکس تو را در خویش پیدا کرد درویش است

هرکس توانست با تو خودش را بفریبد دیگر غم و اندوه با او بیگانه میشود ( = افیون).

درویش یعنی بی خط و نشان بودن
یا در پی پیدا ترین راز ِ نهان بودن

بخوان, درویشی همان خودفریبی و فانتزی به احساس رازگشایی جهان هستی و کنترل کاذب رسیدن است.

در پیش استغناءِ او پس از فقیران شو
جامی بگیر و از جمیع باده گیران شو

بیا بجای آنکه با تکنولوژی و نمیدانم گرفتاریهای راستین و فربودین سر و کله‌یِ بیخود
بزنی, خودت را به نفهمی بزن و با ایده‌یِ خدا سرگرم باش و حالش را ببر (سرمست شو!)

سودی اگر خواهی در این بازار سود از اوست

تو هرچه می خواهی که باشی باش بود از اوست

این هم بخش «ماتریکس»:
ایستادگی بیهوده است, هر کاری کنی و نکنی آفریده‌یِ خدایی و پس بنده‌یِ او; پس بیخود دست و پا نزن.