[Soheil]

درود,
تا جاییکه یادمه گفتم در سربازی میکوشند شما را "بشکنند", پس بهتره با دانش به این نشکنید.

برای اینکه آشوبهای درونی را از سر باز کنی یه نکته‌یِ کوچک همیشه بکار میاد و اونم به یاد آوردن
اینه که هرگونه آشوب درونی چیزی بیشتر از نگرستیزی میان دو بخش ِ فیزیکی در مغز بیشتر نیست:

یک بخش از مغز یک باور دارد, یک بخش دیگر باوری دیگر و هنگامیکه
خودآگاهانه درباره‌یِ چیزی در پیوند به آن باور اندیشه میشود اینستیز خودش را مینمایانه.

پس برای تو میتوان گفت این آشوب برخاسته از دگرش ژرف در جهانبینی‌ست و این یک چیز به خودی خود بدی نیست.
در این میان زبان فرنودسار (منطق) تنها ابزاری‌ست که این ستیز‌هایِ درونی را میتواند بخوبی از هم واگشاید.
پس اینجا بایستی از خودت بپرسی نگاهت به چه چیزهایی دگریسته و چرا, و
بجای پرهیز, هر چه بیشتر و بهتر هم در خاستگاه و ریشه‌یِ ستیزهای درونی وابکاوی.

بدترین نتیجه ای که خدمت برام داشته فک کنم بدبین شدن به آدما بوده. یعنی قبل از سربازی فک
می کردم همه خوبن ولی الآن یک بخش قدرتمند از وجودم معتقده همه آدما بد هستند و خوبی به
هیچ کس نیومده. البته من به صورت موقت قدرت تصمیم گیری رو به این بخش دادم ولی هنوز
نمیدونم چکار کنم و چی درسته...

فهمیدن این مساله اونقدر برام وحشتناک بود که به پوچی رسیدم.. تنها یک بار در زندگیم به این
اندازه دچار پوچی شده بودم اونم زمانی بود که عقیده مذهبیم رو از دست دادم و تا یه مدت حس
پوچی داشتم... میخوام بگم خیلی ناراحت کننده بوده این بدبین شدن به آدما. اینکه بفهمی هتا
بهترین دوستانت وقتی برات کاری میکردن هدفشون چیز دیگه ای بوده و اون نیت ِ خیری که فک میکردی
از کمکها و لطف هاشون دارن فقط یه توهم بوده....