[Dariush]

داریوش نکند به من آوانس می‌دادی؟ نکند از ابتدا ما را سرکار گذاشته بودی
اگر در این مدت از صفر به چنین سطحی از بازی رسیده‌ای که چنین توسط امیر مورد تمجید قرار بگیری حقیقا باورنکردنی‌ست

نه راسل جان، من واقعا در همان سطحی با امیر گرامی بازی کردم که با شما بازی می‌کردم و دیدید که رقابت‌مان همیشه تقریبا پایاپای بوده! موضوع این است که من هفت هشت‌ماهی‌ست که با دو سه نفر ِ خیلی قدر (خیلی قدر ، یعنی اینکه یکی‌شان را در سطحِ جهانی حساب بکنید) خیلی تمرین می‌کنم و تحتِ تعلیم‌شان بوده‌ام و از این جهت در واقع یک دوپینگ حسابی کرده‌ام. راست‌اش الان که فکر میکنم از همان اول هم من بازی‌ام بد نبوده؛ من شاید ده‌ها بار شترنگ را در سالهای گذشته به کسانی که شاید الان با زیر 10 حرکت مات‌شان می‌کنم باخته‌ام؛ اما الان که می‌بینم تنها و تنها به خاطر بی‌حوصلگی و عدمِ علاقه‌ام به شترنگ بوده(شترنگ را یک وقت‌تلف‌کنی مسخره می‌دیدم همیشه) و هر بار که انگیزشی جدی برای تمرکز بالا داشتم طرف را ناک‌اوت می‌کردم فورا! استعدادِ من زمانی کشف شد که آن بازیکنِ قدر را در کمالِ ناباوری‌اش به زحمتِ گران انداختم و از من قول گرفت که یکی دو سال تحت نظرش باشم! این را هم اضافه بکنم که من یک کرمی دارم که وقتی به چیزی به طور جدی علاقه‌مند می‌شوم، همه‌ی زندگی‌ام تحتِ تاثیر قرار می‌گیرد؛ یعنی همه جا و در همه حال فکرم در موردش مشغول است؛ در همین شترنگ بارها شده که بازی‌ای که باخته‌ام را بارها در ذهنم موقع خواب و .... تحلیل کرده‌ام و از این جهت شاید همین هفت‌هشت ماهی که تمرین می‌کنم معادل دو سال تمرین در حالتِ عادی باشد.