01-21-2014, 02:20 AM
Mehrbod نوشته: آری, من هم نخستین بار ١٠ سال پیش شاید خواندم و گریستم!دقیقا؛از معدود داستان های تراژیکی هست که دوست داشتم اخرش تراژیک نباشه(چون من عاشق تراژدیم و البته رئال تره!)
داستان اندوه‌برانگیزیه و شیوه‌یِ نگارش اش براستی فرا-هنجار ئه.
اندوه‌آورنده‌ترین بخش از جایی میآغازید که روند وارونه میشود و چارلی کم کم پس‌میرود...
برای کسانی که به هوش اهمیت میدند غم انگیز بودنش بیشتر مشخصه،اگر خودکشی میکرد باز خیلی بار تراژیکش کم میشد،شبیه یه نوع مردن تدریجیه.
To ravage, to slaughter, to usurp under false titles, they call empire; and where they make a desert, they call it peace
Tacitus-
Tacitus-
![[-]](https://daftarche.com/images/bootbb/collapse.png)