[مزدك بامداد]

چون عقیده به بهشت و جهنم از تورات است که صد‌ها سال پیش از جریان آزادی ایرانی‌‌ها به وسیلهٔ کورش و اینها نوشته شده است

فرهنگ ایرانی/آریایی که از زمان کوروش نیاغازیده است، سالها و سده ها
پیش از آنهم هستی داشته است*. پنداره های اهریمن و فردوس و دروزخ
هم نخست بار در میان همین ها پدید آمده،با این دگرسانی که سرما و یخبندان
نشانه های اهریمنی بوده ( چرا که زندگی در زمستان و سرما می افسرد)
و از آنجا که آریایی های نیاکان ایرانیان در بومسار سرد شمالی زندگی
میکرده اند. از آنجا که سامیان در بومسار گرم زندگی میکردها ند و داغی
بیابان برایشان آزارنده بود، دروخ آنها جایی پر از آتش گردید. در خور
نگرش اینکه در اسلام هم دوزخ سرد داریم ، چرا که چون در دوزخ هم
جدایی نژادی است و آتش بر تن آل محمد نارواست، آنهارا در یخبندان
شکنجه میکنند که نامش همان "زمهریر" است. گمان میرود که این نام
زمهریر از ریشه ی "زم "( = سرما) آمده باشد، هرچند پروفسور آرتور
جفری که بیشتر واژگان بیگانه ی قران را بررسیده است، به این واژه
و ریشه ی ان نماره ننموده و بدان نپرداخته است.
در دین یهود، "شئول" تنها جای بدان نبوده، جای مردگان بوده است،
درست مانند "هادس" یونانی و دیرتر، تنها جای بدان و شکنجه شده است
و نام جهنم که دره ای برای ریختن آشغال در نزدیکی اورشلیم بوده، نام
خود را بدان رنجگاه جاودان وام داد.

* - WiKi
Im Perserreich der Antike, das zeitweilig von Südosteuropa nach Nordwestindien und Ägypten reichte, spielte der Zoroastrismus seit etwa 1800 v. Chr. eine wichtige Rolle. In dieser Religion ist von einem Endgericht und von einem Feuerbad die Rede, das von den guten Menschen wie Milch und Honig empfunden wird, von den schlechten Menschen aber wie heißes Metall.
~= در دین زرتشتی که پیشینه اش به ١۸۰۰ سال پیش از زایش عیسا میرسد، سخن از داوری
روز رستاخیز و و آبتنی در آتش که برای نیکوکاران چون شیرو انگبین و برای بدکاران چون توپال گداخته است

•
پارسیگر