[Dariush]

ین برای شهروندان در زمان جز از جنگ است.
در جنگ میان دو کشور یا گروه، دیگر دادگاه همان
سرنوشت جنگ است که در گذشته نیز، در جایگاه
"داوری ایزدی" پذیرفته[١] میشد. هتّا در دادگاه ها،
دو سوی دادخواه، میتوانستند سواری را برای
جنگ تن به تن برگمارند ( اگر خودشان از فند
جنگ آگاهی و یا بر ان توانایی نداشتند) و فرجام[٢]
این نبرد تن به تن، همان داوری داور ایزدی و برتر
از داوری خود دادور بشمار میرفت. در جنگ ایران و
عراق هم پیش گلوله باران همدیگر، نمیپرسیدند که
تو چه اندازه گناهکاری? همان هموندی[٣] در ارتش عراق
یا ایران برای گلوله باران، بسنده بود. این هایی هم که
اسرائیل کشت، هموند[٤] آن گروه "جبهه ی آزادیبخش؟"
بودند که تنها همان هموندی برای کشتنشان بسنده بود.
•

سخنان شما در مورد حالت جنگی اگرچه از نظر من همچنان درستی‌شان را نمی‌رسانند (در دولتی که مرا به زور به جبهه فرستاده‌اند و من نه میدانم این جنگ اساس برای چیست و نه سرباز مقابل را تاکنون در تمام عمرم دیده‌ام) اما خب راه دیگری هم نیست. با اینحال، تروریسم هم چیز عجیب و غریبی نیست و در شکل دولتی‌اش به سادگی ممکن است. همینکه شما بدون اینکه دادگاه، مخفیانه و سرخود می‌روید در خانه‌ای بمب منفجر میکنید و کسانی را میکشید، اسمش تروریسم هست. اینکه ما برای فرار از این سوالها، خیلی راحت وضعیت را به حالت جنگی تغییر می‌کنیم، چیزی را تغییر نمی‌دهد. هموندی در یک گروه هتا تروریست هم به سادگی برای صادر کردنِ حکم مرگ کافی نیست. برای پینوشه هم دادگاه برگزار شد.