[Alice]

من و یکی از دوستانم می‌رفتیم انتهای کلاس می‌نشستیم و دوستم که بسیار ناآرام و شیطان بود و از استاد بسیار عالی تقلید می‌کرد، ادایش را در‌می‌آورد و ما هم فقط به او فحش می‌دادیم که ساکت بنشین و حرف نزن، چرا که واقعا نمی‌شد خنده‌ها را در آن شرایط کنترل کرد!

هر کلاسی یکی دو فقره جوانک بذله‌‌پران که ایستگاه استاد را می‌گیرند دارد، وانگهی کمتر کسی در این کار مهارت دارد.
این افراد معمولا حضورشان ناخودآگاه جو کلاس را به استضحاک متبرک می‌کند؛ چنانکه هر چرت و پرتی بگویند آدم از
خنده دل‌درد می‌گیرد.
خب،
من دیگر بروم بخوابم داریوش‌جان، طاعات و عباداتت مقبول درگاه حق، تا بعد.