[Reactor]

یکی از چیزهایی که حال ِ مرا بهم می‎‌زند درگیری ِ اذهان ِ مردم با مسئله‌ی ِ معیشت است. در شرایطی که سی و دو سال است ابتدایی‌ترین آزادی‌های انسانی ِ آنها سرکوب می‌شود، برخی نگران ِ این هستند که حقوق‌شان سال ِ بعد 5% اضافه می‌شود یا 10%. عوام هرجا می‌خواهند از ج.ا انتقاد بکنند از فقر و نداری می‌نالند، درحالی که آزادی بیان، آزادی مذهب، آزادی نشر و مطبوعات، آزادی جنسی، آزادی‌های فردی و آزادی‌های سیاسی سالهاست در ایران سرکوب می‌شوند، اینها از گران شدن ِ تخم مرغ و گوجه فرنگی شکوه می‌کنند. من مخالفتی با بیان و نگرانی بابت مشکلاتی حقیقی و عینی که بر سر ِ راه مردم است و آنها را آزار می‌دهد ندارم، چیزی که ناراحتم می‌کند کرختی نسبت به شأن انسانی و حساسیت ِ کاذب و منفعل(و نه حقیقی و بالقوه که به اعتراض بیانجامد)به کاه و یونجه است. جالب‌ست که این «ناراضیان» جزو اقشار شدیدا فقیر ِ جامعه هم نیستند، که اینها متانت و عزت ِ نفس به مراتب بیشتری دارند، بلکه به کم‌سوادهای ِ قشر متوسط‌ ِ جامعه تعلق دارند، کسانی که دغدغه‌ی پژو کردن ِ پرایدشان و سایدبای‌ساید کردن ِ یخچال معمولی‌شان مهم‌ترین دغدغه‌های اقتصادی‌شان است..

یک روانشناس یهودی به اسم حاج ابراهیم مازلو یک دسته بندی هایی راجع به خصایص انسان ها انجام داده که چکیده و یکی از مهم ترینشون همون هرم معروف مازلو هست:

اینجا را کلیک کنید

چیزی که شما انتظارش رو دارید سه پله بالاتر از اون چیزیه که اکثریت مردم اینجا درگیر بدست آوردنش هستند.
فکر مشغول و شکم گرسنه دین و ایمون نداره.
ایرانی و غیر ایرانی نداره. هر آدمی اگر نیازهای پایه اش محقق نشه نمیتونه به مرحله ی بالاتر برسه.
درسته که این وسط استثناهایی هم وجود داره ولی شامل حال همه نمیشه.
با استناد بر استثناء هم نمیشه انتظاری از همه داشت.
من خوشحالم که خیار و گوجه فرنگی گرون میشه.چون اینجور که معلومه فقط مشکلات اقتصادی میتونه مردم رو نسبت به حکومت عصبی کنه.