[Alice]

اگرچه دقیقا نمیدانم منظورتان از محکم و استوار بودن کارکتر چیست و چه اتفاقی برایتان پیش آمده، اما با توجه به ذهنیات و تجربیات خودم، میتوانم بگویم:
داشتن کاراکتر قوی، چیزی ست که قویا در انفصال از جهان خارج پدید می آید.یعنی وقتی شما میپندارید باید از چیزی گریزان باشید، با اندیشیدن به آن هرگز نمیتوانید چندان از آن دور شوید.در واقع در جهان بیرون مرگ هر چیز دقیقا زمانی فرا میرسد که از ذهن شما خارج شده باشد.بنابراین نهادینه کردن نوعی واکنش ذاتی و نیاندیشیده به هر آنچه که نباید به آن اندیشید دوایی ست که پس از تمرین و تمرکز و همچنین زخم خوردن های پیاپی به دست می آید.
عشقی بوده؟

نه «عشقی» نیست !
گفتارتان درست است داریوش‌جان ؛ خودم به این نکته‌ای که فرمودید نگرش نداشتم !
سپاس فراوان از نیکخواهی شما ، پس من بروم یک فنجان چای بنوشم ؛ اندکی به
آسمان شب بنگرم و کمی هم بفلسفم تا شاید این دردها و زخم‌های پابرجای فراموش شوند !
(اگر خوابم نبرد بازمی‌گردم)