[Ouroboros]

پارسی‌نویسی کاریست درخور توجه و عنایت که به گستره‌ی لغات این زبان می‌افزاید، اینکه برای بسیاری چیزها چند واژه‌ که بیشینه‌ی مردم با آنها آشنا هستند وجود داشته باشد ویژگی ِ بدی نیست، اما تبدیل کردن آن به رسالتی ایدئولوژیک و تکفیر آنها که به پیروی از شما سره‌نویسی نمی‌کنند، یا هر نوعی از تلاش برای «عربی‌زدایی» و خالی کردن فارسی از چهارده قرن تجربه‌ی مکتوب، متشکل از برجسته‌ترین متون ادبی، فرهنگی و هنری ِ تاریخ بلاهتی‌ست درخور خنده. نه فقط زبان برجسته‌ترین بزرگان ادبیات این کشور فارسی(و نه پارسی)بوده، بلکه همه‌ی پویایی زبان ما برآمده از همین قابلیت جذب و هضم ِ لغات بیگانه درخود، بدون از دست دادن توانایی‌های پیشتر موجود در آنست. مدافعان جنبش تازه‌پای ِ عربی‌زدایی باید برای ما توضیح بدهند بازگشتن به زبانی مرده که چند ده قرن از هر پیشرفت و ایده‌ و چیز جدیدی که وارد زبان شده محروم بوده و به فراموشی سپردن زبان حافظ و سعدی و مولانا چگونه بناست به پیشرفت‌های مورد ادعای ایشان یاری برساند و یا به مهار زبان‌پریشی موجود در میان ایرانیان منتج بشود؟! و دیگر اینکه چه امتیاز ویژه‌ای برای سره‌نویسی هست که زبان فارسی ِ کنونی فاقد آنست، و مشتی واژگان من‌درآوردی یا منسوخ می‌توانند آن فقدان را بزدایند؟