Russell نوشته: من هم مواقفم که در چنین خلائی روش‌هایِ دیگر کارایی ندارند، ولی همانطور که گفتم شک دارم که بتوان همواره سوژه‌یِ مناسبی برای برانگیختن این حس رقابت یافت. شاید بهتر باشد اینطور بگویم که: ممکن است که بتوان مدت طولانی این پرواز را ادامه داد ولی در شرایط سخت، هنگام فرود و برخاستن مجدد بدون ارزشی دیگر چنین کاری بسیار دشوار بنظر می‌رسد.

اگر منظورتان را درست فهمیده باشم، فردی که قادر به درک، درونی کردن و سپس جان سالم به در بردن از حقیقت است می‌شود آن جنون‌پیشه‌ای که جای دیگر از او صحبت می‌کردم. کافی نیست که این‌ها را بدانید، و کافی نیست که این آگاهی را درونی کرده باشید، بلکه باید بتوانید «میل» را نیز به سلامت از این پروسه عبور بدهید و هنگامی که به سوی دیگر مغاک رسیدید، همچنان مشتاق به بازی کردن باشید. شاید تا اندازه‌ی زیادی وابسته به بخت و اقبال یا ذات و طبع فردی باشد؟

اگر منظورت اینست که شخص شایسته‌ی رقابتی در زندگی‌های ما وجود ندارد، من راهکارم رقابت با خود خویشتن است.

Russell نوشته: تنها نکته مبهمی که می‌ماند علت رها کردن هرم قدرت و تعالی‌ست. زنان که همچنان به قدرت پاداش می‌دهند، مردان هم که همچنان تا حدی همچنان مرد هستند. باوجود این‌ها چطور با شعار (و البته دستکاری از بالا) توانسته‌اند اینرا متوقف کرد.

من در یک نوشته‌ای سعی کردم مهمترین دلیل این را توضیح بدهم(جنگی آخرالزمانی که نشان می‌دهد در عصر بمب اتمی پایبندی به ارزشهای مردانه برای مردان بسیار پرهزینه خواهد بود)، اما همچنان می‌توان استدلال کرد که مجموعه‌ای از عوامل دخیل هستند: سپرده شدن پسران به مادرانشان، وجود بذر زن‌محوری مذهبی در گلدان سنت که در شرایط مناسب ریشه‌ی زن‌پرستی فمینیستی می‌شود، ناتوانی طبیعی مردان در رغیب دیدن زنان(«موفقیت او موفقیت من خواهد بود»)، دارندگی جامعه تا جایی که نگهداری از بازنده‌ها امکان‌پذیر می‌شود و آن‌ها از حداقلی از زندگی بهره‌مند می‌شوند و دیگر فشار طبیعی برای برنده شدن و برنده ماندن روی همه نیست، سخت‌تر بودن قدرت و قدرتمند شدن از ضعف و ضعیف بودن، کاهش پاداش اجتماعی، اخلاقی، فرهنگی، قانونی و تا اندازه‌ای اقتصادی برای قدرت مردانه، دعوت عمومی چپ از بازنده‌ها و ...

Russell نوشته: بطور کلی دو فاکتور دیگر بذهن می‌رسند یکی «جهانی شدن» است و اثر آن بر رابطه‌یِ تلاش و پاداش، دیگری همین نابودی خانواده است و در پی آن ارزش‌ها و میل به زندگی.

بله اینها آفت زندگی مدرن هستند و با سرعت نور تمدن بشری را محو می‌کنند. اما برای ما مهم نیست چون ابزار لازم برای نجات خودمان را داریم. کشتی هم غرق بشود ما شنا بلدیم!