[Theodor Herzl]

وضعیت ایران با لیبی فرق داره،در لیبی یک ارتشی بود حالا ولو شبه نظامی که حمایت شد،در ایران ارتشی انقلابی نداریم.با شروع حمله هوایی هم تشکیل آن دور از انتظار است.البته دیدیم در لیبی هم که یک سری نیرو ها تا آخر ایستادند.در ایران که خیلی ها با همین ج.ا از هیچ به همه چیز رسیده اند.اگر راه امیدی در ادامه این درامدها و امتیازات ببینند،چرا که نجنگند.حداقل وجود نیروی نظامی در خیابانها و ایجاد امنیت میتواند این افراد را عقبتر نگه دارد.
در ایران من فکر میکنم در زمان خیلی کوتاه تری بشه ارتش ملی ایجاد کرد و نیروها را خارج کرد.ولی وجود اولیه نیروی زمینی برای امنیت شهرهای بزرگ و کلیدی بنظر من ضروریه.

برای همین هست که من از اینکه بعضی‌‌ها میگویند پاسدار‌ها را تکه تکه خواهیم کرد یا آخوند‌ها را از تیر آویزان می‌کنیم مخالف هستم ، به غیر از افرادی که دستشان به خون آلوده است ، افراد دیگر اگر ببینند خطر جانی خود و خانواده آنها را تهدید نمیکند مسلما تغییر موضع خواهند داد ، منظور نیروی انقلابی مثل لیبی‌ نیست ، ولی‌ همین ارتش و سپاه میتوانند یک شورای نظامی تشکیل دهند و تامین امنیت کنند. جنگ چریکی و جنگی مثل لیبی‌ در ایران در نخواهد گرفت، یک چیزی بین عراق و لیبی‌ خواهد بود ایران ، در عراق اشتباه مرگ بار آمریکا منحل کردن ارتش عراق بود که باعث شد بسیاری از بعثی‌ها به بمب گذار و غیره تبدیل شوند ، کسی‌ هم نباشد که حفاظت کند ، آمریکا میتواند با مخلوط استراتژی جنگی عراق و لیبی‌ باعث سقوط جمهوری اسلامی شود ، با یک حمله هوایی و موشکی و الکترونیکی به گفته وزیر دفاع آمریکا در ۲ هفته بدون ناتو ، ارتش آمریکا میتواند نیروی نظامی ایران را از ریشه نابود کند ، وقتی‌ این اتفاق افتاد شورای نظامی داخلی‌ کنترل را به عهده می‌گیرد تا دولت مدنی تشکیل شود ، اگر نیروی زمینی‌ خارجی‌ نباشد یک استفاده دیگر هم دارد و اینکه رژیم نمی‌تواند مردم را تحریک به رفتن به جبهه و جنگ در مقابل دشمن خارجی‌ کند، چون یک بسیجی‌ که نمی‌تواند ضّد هوایی را اداره کند یا هواپیمای جنگی را استفاده کند، این تجهیزات نظامی هم در ۲ هفته نابود میشوند و چیزی باقی‌ نمیماند که رژیم با آن بجنگد!