[Mehrbod]

درود امروز یک اتفاقی پیش اومد و یاد این تاپیک قدیمی افتادم و گفتم بد نیست این موضوع را با شما در میان بگذارم.
میخواستم با جزئیاتی که با آن روبه رو شدم بنویسم اما گفتم لزومی ندارد و به اصل ماجرا بپردازم بسنده است. امروز در استخر یک خانم خوش اندام و خوش منظر دیدم که رفتارهای او به یک خانم جنده نمیخورد و برعکس کاملا محترمانه بود، احساس میکنم تمایل داشت من پیش قدم شوم و صحبت کردن را با او آغاز کنم اما من استرس گرفتم و این تجربه را نداشتم که در همچین فضایی باید چه اقدامی بکنم؟
با خودم یک لحظه گفتم شاید پیش خودش فکر کند که حالا چون من را اینجا لخت دیده این اجازه رو به خودش داده که پیشنهاد آشنایی بده و احتمالا کارش این است که به استخر می آید برای مخ‌زدن!
برای همین دچار تردید شدم نمیدونستم باید توی اون لحظه چه اقدامی بکنم و خلاصه بیخیال شدم ولی احساس کردم که اون از کار من خوشش نیامد و پَکر شد.

شاید بگید یعنی چی این همه خانم در این محیط هستند و قرار نیست به همه نظر داشت! اما نه این نیست حس درونی انسان با خبر میکنه که یک اشتراک علاقه بوجود اومده که با همهء روزها و لحظه‌های سپری شده در آن محیطی که من بارها رفتم فرق میکنه.

ممنون میشوم دوستانی که تحربه دارند به من بگویند کار من زشت بود یا نه؟!

اسپاگتی را چه معلوم شاید اتفاقی یک روز دیگر هم ایشان را ملاقات کردم یا اتفاق مشابهی پیش آمد.

[quote pid='85500' dateline='1647894844']
درود بر شما....فکر میکنم بستگی به سیگنال های دریافتی از اون خانم داره..محیط چه فرقی داره..کسی که دوست نداره تو این همچین محیطی بهش پیشنهاد داده بشه دلبری هم نمیکنه دیگه:)

درود، ایشان دلبری نمیکرد و رفتار کاملا سنگینی داشت، اما یکبار در سونا در کنار من نشست و زمانی که از سونا خارج شدم به طرف آبخوری رفتم ایشان هم به دنبال من به طرف آبخوری آمد، و من در اینجا بود که گفتم این رفتار ممکنه از روی علاقه باشه! شاید هم من در اشتباه و سوء تفاهم بودم و ایشان ناخواسته و بدون هدف خاصی این کار را انجام داد، به هر حال همان سیکنالی که اشاره کردی از طرف او به من وارد شد، حالا چه یک حس پوچ و توهمی و یا واقعی!
اما چقدر واقعا فاجعه است که در چنین لحظاتی انسان دچار تردید و استرس میشه واقعا این لحظه خیلی زجرآور و بزدلانه است.
همه ریشه در کودکی و نوجوانی دارد!
اصلا به هر دلیل و انگیزه‌ای بهتر بود با یک خوش و بش و پرسش یک سوال اینکه دوست پسر داری؟ تمام این معادلات را حل و فصل میکردم.
برای من شخصا لال بودن بدتر و زجرآورتر از جواب نه شنیدن است.

نه بهترین کار در اینجا همان است که در انگلیسی میگویند plausible deniability.

سر سخن رو باز کردن همیشه آزاد است و هیچ گیری نبایست ببینید, ولی اینکه "دوست پسر داری؟" را بپرسید بیش از اندازه آماجمند است.

به دیگر زبان, روی اینکه "پیش خودش چی میپنداره" از بیخ نباید بیاندیشید, بساکه روی «به چه بهانه‌ای سر سخن را باز کنم؟» همیشه
زمان بگذارید. بهانه هر چیزی میتواند باشد هتّا میتواند لاس‌زنانه هم باشد ولی نایکراست مانند «شما مربی باشگاه نیستید پیشآمدانه؟»

- نه, چرا!؟
- اوه آره, از کجا میدانستید؟

از اونجاییکه اندام خوشتراشی و ورزیده اید دارید ...


چیزی در این مایه ها.


تازه سونا که آسان است, بهانه پیدا پُرگاه در خیابان سخت است که آن راه و چاه دیگری دارد.

بله به گمانم این مدل گفتگو کارآمدتر است، کلا مهربد جان انسان های اخمو و غمگین مثل من سخت دختران جذب شان میشود.

مثلا در یک مجموعه ای فعالیت میکنم یک پسر را در آنجا میشناسم با اینکه زبان او خیلی ضعیف است ولی دنیا و عالم به تخمش است و با همه شوخی و گفتگو میکند تمام دختران را جذب خودش میکند، اساسا فکر میکنم دخترها از مردهای پررو و با جرات خوششان می‌آید اصلا هم کاری ندارند که طرف که هست و چه! 
خصوصا شخصیتی مثل من و ایشان وقتی که در کنار هم قرار بگیریم کاملا از دور و از بازی خارج میشوم.
[/quote]


کسیکه اخمو و غمگین است برای خودش هم گیرایی ندارد چرا برای دیگری داشته باشد؟


رویهمرفته همه‌ی کار در این کوتاه میشود که شما از خودتان و رفتاران لذت ببرید و هر کس که شما را میبینید این را حس کند, این خود به خود دیگران را نرم میکند و تا اندازه‌ای جلو میکشد, بیشتر از آنهم با کمی شوخ‌منشی یا پُرگویی درست میشود.

جدای اینها چیزی به نام ۱۰۰% را هم از بیخ بفراموشید, هر بار که با کسی سر سخن را باز میکنید یک درسد ناچیزی مانند ۵ تا ۱۰% شاید بجایی برسد بدهید که آنهم بدید من بالاست.