[Ouroboros]

یا شاید بهتر است بگوییم منافع کوتاه مدت را بر منافع بلند مدت پاداش می‌دهد. مثالی که کازینسکی ‌می‌آورد، دو قلمروی در رقابت هستند که برای باقی ماندن در عرصۀ رقابت باید بی‌رویه از منابع محیط زیست استفاده کنند. برای یکی‌شان منافع کوتاه مدت بر منافع بلند مدت تقدم دارد، یعنی برایش آیندۀ محیط زیست مهم نیست و فقط می‌خواهد قلمروی رقیب را تصاحب کند. برای دیگری برعکس است و پیش خود می‌گوید منابع محیط زیست اگر نابود شوند بالأخره روزی همۀ ما خواهیم مرد. طبیعت در این داوری طرف چه کسی را می‌گیرد و بقایش را تضمین می‌کند؟ جواب واضح است.* به همین سیاق هم دانشمندهایی که دنبال پروژه هوش مصنوعی رفته‌اند، در مرحلۀ اول به شهرت و ثروتی که در کوتاه مدت صاحبش خواهند شد فکر می‌کنند، نه اینکه سیستم ساخته‌شده در بلند مدت چه تبعاتی خواهد داشت. پیش خودشان می‌گویند لابد آیندگان آن‌ها را تبرئه خواهند کرد و می‌گویند «سیستم به ذات خود نداشت عیبی، هر چه عیب بود از نحوۀ استفادۀ ما بود».

یک بار نوشتید ترامپ تنها به منافع کوتاه مدت خود فکر می‌کند. سؤال این است که مگر بقیۀ رؤسای پیشین هم دنبال باقیات الصالحات می‌گشتند؟

من نگفتم منافع کوتاه مدت خودش، بلکه منافع کوتاه مدت کشورش. مشکل کُل رهیافتهای سیاسی در جهان مدرن همین است که نمی‌توانند آثار بلندمدت سیاست‌هایی که می‌توانند در ابعاد کوتاه زمانی مفید واقع بشوند را محاسبه بکنند، دلیل اصلی آن نبود دیتای کافی برای دانستن تمام وجود و اتفاق‌های احتمالی‌ست. سیاست‌مداران چپگرا کاری به منافع شخصی یا جمعی ندارند و در اغلب موارد برده‌ی یک ایدئولوژی انسان‌ستیز و مخرب هستند و پادویی کسانی را می‌کنند که در رژیم منتج از تداوم سیاست‌های خود ایشان، آنها را سینه‌ی دیوار می‌گذارند.

نیازی به گفتگو نیست