[سارا]

تمام سخنم این بود:

کسی طرفدار برخورد فیزیکی و قهری با روزه خواران نیست اصلا هیچ برخوردی نباید بشود هر کسی آزاد است در هر زمانی که دلش بخواهد بنوشد و بیاشامد و این منع قانونی ندارد! و نباید برخورد قهری با این شخص صورت گیرد چرا که مجرم نیست. اما اخلاق این وسط چه می گوید؟ و اینکه کسانی که به عمد و هدفمند سعی در حرمت شکنی و توهین به اعتقادات و آیین دیگران دارند آیا انسانهای اخلاق مداری هستند؟ کسانی که کمپین ِ تظاهر به روزه خواری و مانند آن را راه می اندازند انسانهای خردگرایی هستند؟

یکی از اصول اساسی فرهنگ همزیستی ،احترام به آیین و اعتقادات دیگران است که بی آن اصلا همزیستی رخ نمی دهد! هر جامعه ای حتی یک جامعه ی سکولار هم برای خودش آیینها و اعتقاداتی را دارد که کسی که در آن جامعه زندگی می کند علیرغم میل باطنی اش مجبور به محترم شمردن و حتی پیروی از آن است. برای نمونه در هنگام معرفی و احوالپرسی " دست دادن " نشاندهنده ی دوستی است که خب اگر شخص مقابل به دلیل مسلمانی دست ندهد یک حس بدی را به طرف مقابلش منتقل می کند و گویی دستِ دوستی را رد کرده است و نه یک دست فیزیکی!!

اینجا بحث سر این نیست که چرا روزه خواری می کنند چرا که اصلا اصطلاح "روزه خواری" برای فردی که خود را مسلمان نمی داند صدق نمی کند!! کسی که مسلمان نیست ملزم به روزه گرفتن نیست که حال بخواهد روزه اش را بخورد!!
بحث سر این "تظاهر" هست اینکه کمپین راه بیاندازیم و تعمدا و با هدف جلوی روزه داران بخوریم و بیاشامیم! وگرنه کسی با خوردن و نوشیدن دیگران کاری ندارد. فردی ممکن است گرسنه باشد و یا تشنه باشد و روزه هم نباشد خب دلیل ندارد که درصدد رفع گرسنگی و تشنگی اش بر نیاید!

اما اخلاق .. خب گویا واقعا اخلاق نسبی است.. برای نمونه بنده اگر وارد سرزمینی شوم که در آنروز مردمانش عزادار هستند حتی اگر آنروز بهترین روز زندگی ام باشد و دلم بخواهد رخت و جامه های رنگارنگ بپوشم و به آهنگ های شاد گوش دهم و ساز بزنم و پایکوبی کنم ... اما به احترام مردم ِ آن سرزمین و غمشان، سکوت پیش گرفته و شادی ام را آشکار نمی کنم! این یعنی احترام به انسانیت و نه مقدس شمردن دین و آیین دیگران!