[Ouroboros]

در برخورد با این واقعه دو جناح گفتمان جنسیتی کارکتر سطحی و عقب‌مانده‌ی خود را رسوا کرده‌اند: فمینیستها از تراژدی زندگی این مرد حتی در مرگ هم تنبان عثمان ساخته‌اند که با آن فعالان حقوق مردان و بازیکنان و ... را بزنند و یکبار دیگر نشان بدهند در راستای گسترش گفتمان مطلوب خود از هیچ رذیلتی فروگذار نیستند، جناح مقابل نیز کوچکترین اهمیتی به چند و چون واقعه نمی‌دهد و تنها می‌خواهد تا سرحد امکان از او فاصله بگیرد و از خود رفع تقصیر بکند مبادا اتهام موهن مخالفان باورپذیر بشود. هیچکس علاقه‌ای ندارد بپرسد چرا جامعه‌ی مدرن مردی که بطور کلینیکی آتیستیک است، یعنی مردی که «قادر» نیست به ارتباط با دیگران را بدلیل این ناتوانی چندان سرزنش و تحقیر می‌کند که به این ورطه بیافتد؟