[مزدك بامداد]

من از یک نظر خاص که به جبرگرایی نگاه میکنم میبینم که این دیدگاه میلنگد! مثلا فرض کنید یک فردی از شما میپرسد من در جواب شما جمله a را خواهم گفت یا جمله b را سپس طرف مقابل هرچه شما بگویید در عمل برعکسش را میگوید مثلا اگر شما بگویید a او b را میگوید!

در چنین حالتی جبرگرایی چگونه معنا پیدا میکند؟!

در اینجا رفتار ایشان دارای قانون خودش است و اگر شما میخواهید که او الف را بگوید، باید ب را به او
بگویید ولی روی الف سرمایه گذاری نمایید. این همان داستان "دیو وارونه کار" در شاهنامه است که رستم،
در پاسخ پرسش او که تو را به دریا یا به کوه بیفکنم، از آنجا که ترس داشت به کوه بخورد و لورده شود،
به دیو گفت که من از دریا و نهنگ میترسم، مرا به کوه بیفکن، و دیو او را به دریا افکند. پس شما اینجا
باید فاکتور "آگاهی" یارو را هم باید به گردآیه ی قانون های تان بیفزایید تا از او رفتاری را میخواهید
دریافت کنید!
•
پارسیگر