[مزدك بامداد]

من فکر میکنم اصالت با فرد است تا اجتماع.یعنی اگر فردیتی نباشد اجتماع بی معناست و هر اجتماعی لزوما اجتماعی
مثبت و ایده آل نیست مگر اینکه افراد در آن مورد توجه قرار گیرند.در اجتماعی که همه کفش الف میپوشند کفش ب به پا داشتن یعنی امتناع از حل شدن در اجتماع و توجه به اصالت فرد.

آدمی جانوری همبودین است، سرشت زادی او همین است و این خودش سخن شمارا ناکار میکند.
از سوی دیگر چه کسی این ارزش را پدید آورده ست که "امتناع از حل شدن در اجتماع"( =
سرباز زدن از همگونی همبودین) ، یک ارزش پسندیده و خوب در همه ی همبود هاست؟
وآیا ارزش ان تک (فرد) که از برای ایفون ۶ داشتن شما،در کارخانه جان میکند، کمتر از
ارزش خود شماست؟ یا اینکه نه، اگر همهگان ارزش برابری دارند، پس این کوشش برای
برابر تر! شدن برای چیست؟ چرا نباید همگونی را در همبودی که همه ارزش برابر
هومنی را دارا هستند, نپذیرفت و از "حل شدن در چنین جامعه ای امتناع" کرد؟


پرسش مهند تر، این است که چرا این ناهمگونی را در داشتن ها و گساردن ها میجوییم
و نه در کوشمندی و هوشمندی و پدید اوردن والایی ها، بساکه در "خریدن" آیفون؟

•
پارسیگر