[folaani]

باید برای هر رنج یا خوشی را ضرب در زمان آن هم کنید.
مثلاً شما شاید یک ساندویچ ژامبون تنوری را ده دقیقه ای بخورید.
ولی شاید خاری به پای شما رود و نیم تسو رنج ببرید.
ویا شاید برای یک پیامک که از سوی یار شما دریافت شود همه روز را شاد باشید.
و یا برای درگیری با دوستتان دو تسو دژم باشید.
همه این زمانها را باید ضرب کنید.
پارسیگر

منم اشاره کردم به پارامتر مدت زمان دوام رنج یا لذت.
اون عدد هم درواقع بعد از لحاظ شدن طول مدت زمان باید تعیین بشه.
زمان دوام و شدت رنج یا لذت در این مدت رو بطور تقریبی در خیلی موارد میشه مشخص کرد، حتی با توجه به احتمالاتی که در آینده میبینیم. مثلا من میتونم یه تقریبی بزنم که اگر خوب درس بخونم و یه چیزی یاد بگیرم، در طول عمرم چقدر باعث لذت من خواهد شد. گرچه این یک تقریب خیلی کلی و نامطمئن هست، اما از نظر منطقی مشکلی نداره و چون در سوی دیگر و حالت متضاد (درس نخواندن - رنج بردن) هم به همین نسبت عدم دقت و اطمینان داریم، میتونیم این دوتا رو بازهم از نظر منطقی با هم مقایسه کنیم و نتیجه، دارای ارزش تصمیمگیری است.

البته اگر از یه چیزی دیگه خیلی نامطمئن هستیم، یعنی حتی تناسب بین دو حالت متضادش برامون مشخص نیست، بیش از حد ابهام داریم که بشه مقایسه و محاسبهء معناداری انجام داد، اونوقت میتونیم بازهء زمانی آینده رو بحد کافی کوچک کنیم. یعنی مثلا کوتاه مدت، میان مدت، بلند مدت.
مثلا بجای اینکه تا پایان عمر رو حساب کنیم، میتونیم برای مثلا 10 سال آینده رو حساب کنیم. دیگه به مدت بیشتر از اون کاری نداریم. یعنی به اون زمان که رسیدیم اونوقت احتمالا میتونیم محاسبات جدیدی انجام بدیم برای زمان بعدش.