[مزدك بامداد]

شما متاسفانه دوباره مسائلی را مطرح فرمودید که نه تنها از حوزه ی بحث خارج است و بلکه بررسی آنها خود به تنهایی می تواند یک جستار باشد. بسیاری از این مسائل مشترک هستند. برای نمونه کیست که نداند کلاشنیکف AK47 اسلحه مورد علاقه یاقیان و قاچاقچیان و طالبان بوده است؟
....

همه ی این ها که نوشته شد، در چارچوب این فرهشت است، چرا که نشان داده
شد که کلان پلیدی های این جهان، از دارندگی خودینه ابزار فراورش و سرشت
"برد و باخت" گرگ آسای آن سامانه ی بهره کشی اهریمنی سرچشمه میگیرد.

شاید کلاشنیکوف جنگ افزار پسند افتاده ی طالبان باشد، ولی کیست که نداند
که شوروی این جنگ افزار را به طالبان نمیداد! ، بساکه جنگ افزار آنها و یا پول
خرید آن، از سوی واپسگرایان سرمایه داری و آمریکا ، برای زدن شوروی پرداخت
میشد. مهند این سخن است و نه برتری فندی کلاشنیکوف برای جنگ های چریکی و ...
پس بهتر است که بجای کژفرنودهایی از این دست به خود فرهشت جستار که همان
فرومنشانه بودن سامانه ی سرمایه داری است، بپردازید!

سوسیالیسم و یکدست کردن مردم
اینکه در سوسیالیسم هر شغلی جایگاه و اعتبار خود را دارد سخنی بیهوده است. به وارونِ فرافکنی شما در مورد ناآگاهی و هدفِ گوینده (!) از این سخن، که البته روشِ شما در بحث است، این استدلال است که مورد نظر است. روشن است که بخش بزرگی از تفاوت و تمایل افراد به مشاغل گوناگون، تفاوت در عایدی آن مشاغل است. برای نمونه در ایران از قدیم شغل پزشکی به دلیل عایدی بالایش پر طرفدار بود

زمانی که اندیشه ی شما در سامانه ی سرمایه داری گرفتار است، تنها انگیزه ی بیشتر
پول درآوردن را در گزینش پیشه ها میبینید. ولی اگر هومن بداند که نیاز های زیستی اش
به گونه ی دادگرانه ای برآورده میشود، در پی پیشه ای میرود که از ان خوشش میاید،
یا در ان توانایی دارد و یا پیشه ای که آبرو و پرستیژ بالای همبودین دارد و یا پیشه ای
که آسان تر است و استرس کمتری دارد و دیگرپراسنج های روانی و هومنی . برای نمونه
یکی میخواهد ویلیون زن بشود و خنیاگری کند ولی این در سرمایه داری ، بیشتر به کنار
خیابان می انجامد که باید کلاه گدایی را جلویش بگذارد و ویولین بزند. در همبود سوسیالیستی
چون پول درآوردن و آز و فزاده خواهی در تراز نخست خواهش ها نیست، و نیاز های زیستی
مردم هم از هر گونه پیشه و کار، برآورده میشود، هومن، آزادی بیشتری در گزینش پیشه دارد
و ناچار نیست که در پی پولساز ترین آنها و دزدی و بهره کشی برود. فزون بر این، کسی که در
همبود سوسیالیستی ، بگفته ی شما ٢۰ سال آموزش میبیند که پزشک شود، بیست سال
هم بگونه ی رایگان ، هم هزینه ی آموزش و هم هزینه ی زندگی اش پرداخت میشود و این را
همبود میپردازد که این کس بتواند در آن سی سال تا بازنشستگی ، این سرمایه گذاری را که
همبود و مردم رویش کرده اند ، با کار برجسته تر خود به سود همبود پس دهد. هرگونه
اموزش و آموزش برین و دانشگاهی و کارشناسی، یک جور سرمایه گذاری روی کسی است
که توان و توشمندی و هوشمندی کارهای پیچیده فندی و دانشیک و پژوهشیک و ... را دارد
و این سرمایه گذاری را در سوسیالسم، مردم و دولت نماینده ی آنها که همان دولت کمونیستی
است بروی انها انجام میدهد. فزون بر این، کسی نگفته است که درآمد انها هم ١۰۰% یکسان است
بساکه مرز درآمد پایین و بالا هست که از هم بسیار دور نیست. مانند کشور های سرمایه داری
نیست که یکی از دادیاران و دادپردازان ( وکیل ها و ..) درآمد های کیهانی و کسی که در کارخانه
کار میکند، درآمد بسیار ناچیز داشته و از پس برآوردن نیاز های زندگی اش برنیاید!

آیا تنها امریکا را نماد کاپیتالیسم می دانیم؟
یک فردِ کنکوری زمانی که برای خود آینده ای تصور میکند، خود را در نهایت موفقیت یا دستکم در حد بالایی از موفقیت میبیند. زمانیکه شما به عنوان یک بیزینسمن برای تجارتتان با یک طراح وبسایت جلسه میکنید، از او می خواهید تضمین کند که در صورت بازدیدهای بالا از وبسایت، این سیستم دچار اختلال نشود. او نیز اطمینان می دهد که الگوریتم ها را به نحوی طراحی می کند تا منطقِ وبسایت در یک زمان با درخواست های متفاوت و بازدیدهای فراوان انعطاف پذیر باشد. به همین طریق نیز زمانی که من برای شما از کاپیتالیسم سخن میگویم، برایتان نشان می دهم که کاپیتالیسم می تواند یک ملت را به چنین حدی از اعتلا برساند.

میتواند گروهی اندک رابه "اعتلا برساند" ولی به چه بهایی؟

[ATTACH=CONFIG]2865[/ATTACH]

همچنان که گفته شد و نیاز به بازگویی نمیبینیم، هوادارن سرمایه داری فراموش میکنند که "جهان سوم" هم
سرمایه داری است و نه تنها امریکا. آمریکا هم از نبود جنگ و ویرانی در سرزمین خود، و هم از چپاول اینها به
انیجا رسیده و گرنه بی بازارهای این ها، بی نفت مفت و مس مفت و ... به این دارای هنگفت دست پیدا نمیکرد.
این است که باید همه ی جهان سرمایه داری را در سنجش به شمار آورد و نه متروپول آنرا. کار شما مانند این است
که به یک کسی تنها خانه ها و کاخ های شمال تهران را نشان دهید و آنرا دستاورد درخشان جمهوری اسلامی بدانید!
در جاییکه باید دانست که این کاخ های اندک در متروپول، به بهای میلیونها کوخ و میلیونها بی‌بهره ی دیگر بدست آمده!

در باره ی شوروی هم همچنان که گفتیم، نمیتوان با امریکا سنجید، چرا که در سامه های برابری ، هماوردی خود را
نیاغازیدند. برای انیکه دانست که چه سامانه ای و چه دونده ای بهتر است، باید هردو رو رج استارت و هردو با
بنمایه های برابر، مانند کفش و ... ایستاده باشند، نه انیکه یکی بیمار و بی کفش و زخمی باشد و تازه سد متر هم
پشت رج استارت ایستاده باشد. شوروی هم در زمان اندک از هستی خود با دو جنگ جهانی و یک جنگ سرد و
جنگهای پراکنده در گوشه کنار جهان ، مانند کره، ویتنام، نیکاراگوئه، آنگولا، موزامبیک، کوبا، افغانستان و
همپیشی جنگ افزاری که جهان سرمایه بدوش آنها نهاد، رودرو بوده، برای نمونه در جنگ جهانی دوم، نیمی از
شوروی ویران و بالای بیست میلیون کشته، برای آنها پدید آمد، در آمریکا ولی یک بمب هم نیفتاد و بخش کلان
گرفتن برلین و سرنگونی هیتلر را هم شوروی بدوش کشید چون امریکا نمیخواست سربازان خود را برای آن به کشتن
دهد. تازه پس از جنگ هم آمریکا به آلمان و دیگر کشورهای اروپایی کمابیش ویران شده، با "پیرنگ مارشال"
Marshall plan ، یاری میلیاردی که هم بازار برای کالاهای خود داشته باشد و هم جلوی کمونیسم را بگیرد
Marshall Plan - Wikipedia, the free encyclopedia
ولی شوروی هیچگونه یاری نداشته و ویرانه های روی دستش مانده بود و بیمداد اتمی آمریکا ...

خوب، اینجا به آسانی میتوان دید که دگرسانی پراسنج های آغازین بسیار بالا بوده، یکی کشور پولدار
و آباد که سالها همه ی جهان را چاپیده و دیگری کشوری ویران و ندار که سالها دچار جنگ با گروه های گوناگون
نوکر بهره کشان، فاشیستها و نازی ها و تروریست ها بوده ( برای نمونه ترور لنین ) . چگونه میتوان چشم داشت
که چنین کشوری بتواند سوسیالیسم راستین و پایانی را بسازد؟ ولی با این همه دیدیم که کارآیی و باور مردم به
سوسیالیسم چنان بود که در زمان کوتاهی ، شوروی دومین اَبَرکشور جهان گردیده و به پیشرفت های فندی و
دانشیک و همبودین هم دست یافت.

سرمایه در دست دولت
در این مورد در پیک دومم به خوبی توضیح دادم که سرمایه در دست دولت یعنی قدرت در دست دولت. این قدرت علیه مردم است و نه علیه نهاد خارجی

این سخن بیجایی است که بازهم از روش اندیشه ورزی رخنه کرده در مغز ی که از بچگی در سرمایه داری
و سامانه ی همبودین آن خو گرفته و چیز بهتری را نمیتواند بینگارد، از آروین تاریخی "دولت" بدست
آمده که در آن، دولت همواره ابزار بهره کشان و توانمندان برای سرکوب توده ها و ابزار روغن زنی به
دستگاه بهره کشی بوده است. دولتی که از سوی انجمن های رایزنی کارگری پدید امده باشد و از سوی
نهاد های کنترل کارگری نیز کنترل بشود و برنامه و آماجش، بالا بردن بردن تراز زندگی مردم و بهزیستی
آنان است، بر پاد مردم نیست! برای نمونه دولت کوبا که اموزش و پرورش را هتا تا تراز دانشگاهی
رایگان کرده، بهترین بیمه ی درمانی و پزشک را در آمریکای لاتین دارد، خانه و کاشانه ی ارزان برای
کارگران ، که نیروی مهادین فرآوری هر همبود هستند، فراهم میکند و .. . را چگونه میتوان بر پاد مردم
بشمار آورد؟ دولتی برپاد مردم است که روزی شان را ببرد، زندگی شان را گران و سخت کند، برای فرزندان
کارگران، شایندگی آموزش و پرورش و دانشگاه ( هتا اگر باهوش باشند) را پدید نیاورد و تنها بچه پولدار
ها را به دانشگاه راه دهد، از کار کارگران، برای گروهی اندک ، زندگی لوکس و بریز و بپاش و روسپی بازی
و قمار بازی و مفت خوری ، پدید آورده و گروهی انبوه دیگر را در سراسر جهان به تیره روزی دچار سازد.

دولت وامدار سرمایه داران است
اینهم از جمله ی سخنان ارزشمند (!) حضرتعالی است که انصافن به درد قاب کردن می خورد. اگر یک شرکت یا بنگاه اقتصادی به ورشکستگی برسد، دولت ممکن است از طریق خرید سهام، پیش خرید محصول، اعطای وام یا روش های دیگر به آن کمک کند. در همه ی اینها، دولت به دنبال سودآوری خود است.

اینهم بیجاست و ما در فربود و در بحران واپسین دیدیم که دولت، زیان های بانکهای ورشکسته را داد و تازه
به سرایگردانان ( منجر) های شان هم پاداش دادند که دستتان درد نکند، همه را ورشکست کردید. در کشورهای
سرمایه داری ناب، دولت بسیار لاغر است و همه ی چیزهای خود را به بخش خودینه فروخته ، هتّا سامانه ی
انرژی رسانی و کهربا رسانی را هم به کمپانی های خودینه فروخته است و تنها رُل دولت همان گردانندگی و
هزینه کردن باژ های دریافتی از مردم است که دولت سرمایه داری آنرا بیشرمانه در راستای زورگویی و ارتشتاری
از یکسو ، و دادان تاوان زیان های سرمایه داران که مردم را بگونه ای به گروگان گرفته اند، از سوی دیگر است.
دولت سرمایه داری ناچار است اینهارا از زیان برهاند که آدمهای بیشتری بیکار و ناخرسند نشوند و شورش ننمایند!
پس این میشود سود به جیب سرمایه دار، ولی زیان از جیب مردم و کارگران!
--> [B]دولت وامدار سرمایه داران است ![/B]

سرمایه داری زندگی مردم را سخت کرده و به همین دلیل مردم از زندگی سختشان به سمت امریکا فرار می کنند
این سخن البته بیشتر شبیه سخنان معتقدان به تئوری توطئه است. خوانندگان خود پاسخ این را می دانند.

آری درست است، زندگی را در ایران و مصر و الجزایر و مکزیک و هندوراس و پاکستان و .. چه کسی سخت کرده پس؟
همه این انگل های سرمایه داری هستند دیگر! ولی خب مانند سرمایه داران امریکا ، کراوات ندارند، ریش دارند و ...

کارگران باید در زیان هم شریک شوند؟
این بخش را درست درک نکردید. بخشی از هزینه های یک کار اقتصادی، هزینه های دستمزد است. چنانچه تمام هزینه ها از درآمد کسر شود، باقی مانده یا مثبت خواهد شد یا منفی. اگر منفی شود به معنی زیان است. شما جامعه ای را می خواهید که در آن، کارگر در این باقی مانده شریک باشد. این باقی مانده می تواند منفی هم باشد

اینهم بیجاست و نشان میدهد که هنوز سازوکار سرمایه داری را درنیافته اید. خود دستمزد، همان گرفتاری ما وکارگران
است و سود از انجا میاید که دستمزد اندک تر ارزش راستین کالاهای فروارده به کارگران داده میشود. ما همبودی میخواهیم
که خود کارگر در رهبری کارها دست داشته باشد ، چرا که هر سزامندی با پاسخگویی همراه است :
rights and duties go together
نمیشود که کارگران هیچ رُلی در رهبری کارخانه ها و کشور و .. بازی نکنند و یارو سرمایه دار خودش ریش و قیچی دستش
باشد و لی زمانی که پس از سالها سود و انباشتن بانکهای سویس خود، زیان کرد ( آنهم به انگیزه ی سرمایه دار زرنگ
تر و گرگ تر از خودش)، بیاید بگوید ای کارگران گرامی، بری اینکه کارتان را از دست ندهید، بیایید و زیان مرا بپردازید!
این بدتریب کار فرومنشانه و یک شانتاژ و زورگیری است که با بیمداد (تهدید) به بیکار شدن و گرسنگی ، همان پس انداز
او یا مزد اندک کارگر را هم از جیبش بیرون بکشد. در سوسیالسم چنین چیزی نیست و اگر کارخانه ای سود اور نبود، به
هنگام، کارآفرینی دیگری برای کارگران این کارخانه فراهم میشود و اگر هم بیکار شدند، ترسی از گرسنگی ندارند چون
مزد بیمه ی بیکاری به آنها داده میشود، همان سامانه ای که سوسیالیست ها در آلمان هم هتّا به پا کرده اند. پس : می شود!

برد و باخت
بله کارِ اقتصادی یک نوع قمار است که وابسته به دانش و آگاهی قماربازِ آن است. شما ممکن است دیدتان به اقتصاد، دید امام خمینی باشد. ممکن است اقتصاد را مالِ خر بدانید. اقتصاد یک علم است که سال به سال درحال تغییر است. حتی هر سال هم در این رشته جایزه ی نوبل در نظر گرفته می شود. چنانچه دیدِ شما به اقتصاد یک دیدِ جنگلی و بیابانی باشد، من پافشاری بر تغییر این دید ندارم. چه بسا همین دیدِ کیلویی و غیرحرفه ای موجب ورشکستگی اقتصادهای سوسیالیستی و کمونیستی یکی پس از دیگری شده است

سخن پایانی تان بیجاست و بویژه سفسته ی سنجیدن سوسیالیسم با اسلامیسم و خمینی که نشانگر به پایان رسیدن فرنودهای
شماست، یک سامانه ی سرایداشتی آژگاهی و برنامه ریزی شده بسیار هم کارآمد است و همچنان که در پیش هم گفتیم، با همه ی
نابرابری ها و دشواری ها و کارشکنی ها که جهان سوسیالیسم و بویژه شوروی با ان دست به گریبان بود، توانست با همین
سرایداشت آژگاهی به جایگاه اَبَرکشوری برسد. در سرمایه داری ولی چون هر سرمایه دار ساز خود را میزند و برای سود
خود برنامه ریزی میکند و در پی گرفتن بازار از ان یکی سرمایه دار دیگر است و .. انرژی ها برای سازندگی و بهروزی مردم بکار
نرفته، بیشتر در این هرج و مرج فرسایش ها و ستیز ها و سرکوب هایی که پیامد ان است، به هرز گسارده میشود ولی از بس
چپاول های آمریکا از سراسر جهان فراوان است که بازهم میتواند کشور شماره یک باشد، گرچه ١۶ هزار میلیارد دلار هم تا
[B]خرخره بدهکار[/B] باشد، پولی که سرانجام من و شما در دیگر کشور های "جنوب شهر" خواهیم پرداخت!

پس سرایداشت میتواند قمار برد و باخت هم نباشد و و با خورد و بازخورد feedback با مردم و نیازهای
انان و پسند های انان و خواسته های آنان به سامان شود و نه انیکه بازیچه ی نبرد گروهی گرگ و قمارباز.

[ATTACH=CONFIG]2864[/ATTACH]
•
پارسیگر