[مزدك بامداد]

درود,

مزدک گرامی درباره‌یِ دیسیپلین داشتن و چرا آنرا خوب میدانید مینویسید؟
من در اینباره آموزه‌هایِ بسیار پادستیزی دیده‌ام, برخی با نگرش به راهکار فرگشت و سرشت هومنی میگویند
که نباید هرگز فرااندازه بر چیزی پافشرد, چنانکه یک هومن شکارچی-گردآورنده هم بیشتر زمان
خود را به آسودگی و بیکاری میگذراند, بجز بازه‌هایِ کوتاهی که سرشار از انرژی و تکاپو میگردد.
این را هر کس در زندگی خودش بیگمان دیده, که برخی روزها میتوان چندین کار را بآسانی
سروسامان داد, برخی روزها کاری که نیم تسو بیشتر نیست همه‌یِ روز را میتواند بگیرد.

دوراندیشانه و هوشمندانه‌تر نیست که‌ ما بر پایه‌یِ این روال «تند و گسسته», در این بازه‌هایِ کوتاه کار ١٠ روز را انجامیده و ٩ روز را بیاساییم؟

پارسیگر

همیشه یک زمانی برای کار و یک زمانی برای اسایش هست.
ولی در زمانی که باید کار کرد، باید با دیسپلین کار کرد. اگر
برای نمونه میخواهید زبان یاد بگیرید، باید با برزش روزانه یا
هفتگی یا هر ریتمی که دارید، همان را تا زمانی نگه دارید که
در آن کار بجایی برسید و سپس که به یک تراز استوار رسیدید
و دل آسوده شدید، میتوانید گاز کمتری بدهید و یا یک درنگ
بخود روا دارید. ولی وارونه اش را میشود در میان بچه های
امروزی دید. یک آشنایی دارم که بچه اش نخست رفت کاراته،
گمان میکرد دوروزه بروس لی میشود، پس از اینکه دید نه،
هرهفته چند تسو باید همان جنبش بازو و دست را انجام بدهد
تا تازه برسد به جنبش شماره دو، دیگر تابش را نیاورد. یکی
دیگر هم از پیانو زدن آغازید ولی "نکشید" چون باید هی
یک Tonleiter/scale را بارها می برزید، باز تاب نیاورد
چون میخواست یک هفته دیرترش آهنگ تولد تولد تولدت
مبارک را بزند، تازه بسی هم پول پیانو داده بودند که روی
دستشان باد کرد. دیگر گفت میخواهم گیتار بزنم چون موند
بالاتر است و دختر هارا بسوی گیتار زن میکشاند! ولی
انهم به سرنوشت پیانو دچار شد. یک نمونه دیگر در ورزش
برای لاغز شدن است که یکی یک دستگاه گرانبهای برزش
راه رفتن ! را گرفته بود که در ماه نخست در اتاق نشیمنش
بود در دو سه ماه پسینتر، در اتاق خوابش بود و اکنون در
زیرزمینش گذاشته و همچنان شکمش هم گنده مانده است!
•
[ATTACH=CONFIG]2772[/ATTACH]
پیامد های بی دیسیپلینی !

پارسیگر