[مزدك بامداد]

این بود شرح مختصری از نبردهای شجاعانه قابلمه های روسی و دستاورد کمونیسم (ره).

اینهم بیخود است و اگر تاریخ بخوانید میبیند که
١- خلبانان عراقی کارکشته نبودند و هنوز کار با این جنگ افزار پیشرفته را یاد نگرفته بودند،
چه با میگ های روسی و چه با میراژ های فرانسوی ، بگونه ای که گاه ناچار خلبانان دیگر
کشور ها و یا خود روس، این هواپیماهارا میراندند!
٢- از هواپیماهای ایرانی هم از سوی همین میگ ها زده شدند که آمار نیاوردید که
با یک شمارگری ساده بتوان دید که یک هوپیمای آمریکایی در میانگین چند هواپیمای
روسی را سرنگون نموده است*!
•




*
منبع:http://www.farsnews.net

نبرد هوایی

نبرد هوایی ایران و عراق بیش از مسائل تاكتیكی ، فنّی و تعداد هواپیما
عمدتاً تحت الشعاع وجود مشكلاتی در سیستم فرماندهی و سیاست گذاری ، كمبود قطعات و
نیز مشكلات پرسنلی بود . هر دو كشور سعی در حفظ هواپیماهای خود داشتند و تا حد ممكن
تلاش می كردند تا از بروز نبرد هوایی اجتناب ورزند . عراق به دلیل مشكلات ایران در
تأمین قطعات و نگهداری از هواپیماهای خود ، برتری هوایی زیادی نسبت به این كشور
پیدا كرد .
تنها در مرحله اول جنگ ، نبرد جنگنده ها اتفاق افتاد . در این مرحله
نیروی هوایی ایران موفق تر از نیروی رقیب ظاهر گشت ، اما این برتری نه به علت
توانمندی نیروهای ایرانی ، بلكه بیش از هر عاملی به دلیل بی كفایتی و عملكرد ضعیف
حس گر ها ، سیستم های الكترونیكی و موشك جنگنده های عراقی بود . با نگاهی به گذشته
در می یابیم كه بدون تردید عراق در مورد توانایی ایران قضاوت درستی نداشته است . از
طرف دیگر ، برنامه ریزان عراقی در مورد میزان آموزش نبرد هوایی ، قابلیت عملیاتی
هواپیماها ، آمادگی عملیاتی بهترین اسكادران های عراق ، تجهیزات شناسایی و توانمندی
سیستم های فرماندهی و كنترل خود دچار خود بزرگ بینی شده بودند .
در مرحله اول
جنگ ، ایران برای كسب پیروزی در بیشتر نبردهای هوایی سوخت و استقامت لازم برای
انهدام اهداف موردنظر با شلیك اولین موشك Aim-9 یا عقب نشینی جنگنده های عراقی تا
پشت مرزهای خود را داشت . همچنین به نظر می رسد كه ایران در آموزش نیروهای خود
برتری محسوسی دارد ، هرچند یكی از شاهدان نبرد هوایی چنین گزارش داده است كه : "هر
دو می توانند هواپیمای خود را به پرواز در آورند اما هیچ یك نمی تواند به سوی هدف
مقابل خود شلیك نماید یا حتی آن را هدف بگیرد . " ایران پس از مدتی این برتری را از
دست داد . نیروی هوایی این كشور همچنان با معضل پاكسازی های متعدد افسران خود دست
به گریبان بود و از سال 1979 كمترین دوره های آموزشی را برای پرسنل خود ترتیب داده
بود .
به اعتقاد ناظران خارجی ، بیشتر نبردهای هوایی دو كشور نتیجه قطعی در بر
نداشت . برخوردهایی كه باید ظرف كمتر از دو دقیقه طول می كشید ، مدت 5 دقیقه زمان
به خود اختصاص می داد . در بیشتر نبردهای هوایی ، تعقیب كننده موفق یا می توانست با
شلیك اولین موشك به هدف موردنظر پیروز میدان گردد یا اینكه نمی توانست از دست شلیك
و فرار دشمن خود بگریزد . این مسئله می تواند بیانگر این حقیقت باشد كه در نبرد
هوایی ، طرفین بیشتر تمایل داشتند كه به صورت مارپیچی در ارتفاع رو به پایین پرواز
كنند كه هیچ یك آموزش های لازم برای اینگونه پروازها را از قبل ندیده بود ، از طرفی
همچنین ممكن است نشان دهنده این واقعیت باشد كه تعداد كثیری از موشك های مادون قرمز
در ماموریت های تعقیب و گریز در ارتفاع متوسط به بالا نسبتاً ناكارآمد هستند .

با این حال عراق در دوران جنگ ، برنامه های آموزشی خود را رفته رفته بهبود
بخشید و بطور روزافزون از موشكها و هواپیماهای جدید فرانسوی به خوبی بهره گرفت .
هرچند كه قابلیت انهدام اهداف ایرانی در هر نبرد همچنان در سطح پایینی باقی مانده
بود اما پس از سال 1982 این نیروی هوایی عراق بود كه در بیشتر نبردهای هوایی میان
دو كشور برتری داشت . باز هم معلوم نیست كه مقارن با كاهش آمادگی عملیاتی نیروهای
ایران ، عراق خود را تا چه حد بهسازی نمود .
پس از سال 1983، ایران بیشتر
نبردهای هوایی خود را با شكست پشت سر گذاشت ، مگر در مواردی كه با تشخیص مسیر حملات
جنگنده های عراقی از تاكتیك های كمین برنامه ریزی شده ای بهره می گرفت . در این
زمان ایران نه تنها از لحاظ فنی نسبت به عراق برتری خود را از دست داد ، بلكه تحت
شرایط غیرعادی پس از سال 1983پرواز جنگنده های این كشور به 30 تا 60 سورتی پرواز در
روز كاهش یافت . ایران همچنین در روزهای 17 و 18 ژانویه 1985یكی از جنگنده های F-4
یا F-5 خود را از دست داد ، آن هم در شرایطی كه هواپیمای موردنظر مشكلات جدی در
سامانه موشكی و راداری خود داشت . این مسئله نشان می دهد كه ایران جنگنده های خود
را با حداقل سیستم های الكترونیكی عملیاتی وادار می كرد تا در نبرد هوایی با جنگنده
های دشمن به پرواز در آیند . گزارشات حاكی از آنست كه ایران از سال 1984 به بعد با
مشكلات عدیده ای در میزان اطمینان و مقاومت هواپیماهای خود جهت مقابله با موشك ها و
مهمات هوشمند آمریكایی دست به گریبان بود .
بر خلاف ایران ، عراق از سال 1983
به بعد قادر بود تا تعداد سورتی پرواز بسیاری را در طول روز انجام دهد كه این تعداد
از حداكثر 65 سورتی در روز در اوایل جنگ به 150 سورتی پرواز در روز در سال 1984 و
بیش از 250 سورتی در سال 88-1986 افزایش یافت كه بر اساس ادعای مقامات عراقی این
رقم در زمان اوج عملیاتها به 600 سورتی پرواز در روز می رسید . پس از اوایل دهه
1980 عراق دلایل قانع كننده ای در دست نداشت تا این قابلیت پرواز را به سیستم های
پدافند هوایی خود تخصیص دهد ، اما ثابت كرد كه می تواند تعداد قابل توجهی از سورتی
پروازهای پدافند هوایی را با هواپیمای كاملاً مسلح و عملیاتی انجام دهد . نكته جالب
توجه اینكه در اواخر سال 1988 عراق ادعا كرد در جریان جنگ با ایران ، خلبانان نیروی
هوایی این كشور كلاً 400000 سورتی پرواز مختلف داشتند .
این شیوه رزم ، مهر
تاییدی است بر تجربیات بدست آمده از منازعات اعراب و اسرائیل مبنی بر اینكه تامین و
پشتیبانی و آموزش تجهیزات موردنیاز نیروی هوایی از جانب كشورهای غربی در مقایسه با
نیروی هوایی كشورهای جهانی سومی كه به سلاح های روسی و چینی مجهز می باشند ، می
تواند سبب كارآمدی آنها گردد . روند جنگ ایران و عراق تردیدهای موجود در خصوص
توانمندی جنگنده های صادراتی روسی در جنگ های پیشین را تقویت می كند و تردیدهایی
نیز در مورد قابلیت نبرد هوایی موشك های هوا به هوا ، توپ و سیستم های الكترونیكی
هواپیماهای ساخت شوروی مطرح می كند .
ضمناً ، عراق به منظور حل مشكلات ناشی از
خدمات پشتیبانی و آموزشی اتحاد جماهیر شوروی كه در ادامه به آنها اشاره می شود ، با
كشورهایی همچون مصر ، سوریه و اردن متحد گردید :
*اتحاد جماهیر شوروی برنامه
های آموزشی ضعیفی در زمینه نبرد هوایی ارائه می كرد و برای عملیات های هوایی نیز
برنامه های آموزشی چندانی به مورد اجرا نمی گذاشت . هیچ آموزش واقعی و شبیه ساز
پیشرفته ای كه در غرب متداول بوده و در اختیار كشورهایی نظیر عربستان سعودی قرار می
گرفت ، برای اسكادران تهاجمی عراق وجود خارجی نداشت . پس عراق بناچار می بایست در
این رابطه دست یاری به سوی فرانسه و هند دراز می كرد .
*اتحاد جماهیر شوروی
اطلاعات عملیاتی دقیقی در مورد جنگنده ها و موشكها ارائه نمی كرد كه این امر نیز به
نوبه خود سبب می گردید تا نیروهای عراقی نتوانند پیشینه لازم برای تفسیر اطلاعات را
در اختیار داشته باشند .
*اتحاد جماهیر شوروی در راستای انتقال آموزش و دكترین
كلاسیك GCI و افزایش حجم انتقال سیستم های پدافند هوایی مختلف تلاش اندكی از خود
نشان می داد .
*اتحاد جماهیر شوروی در انتقال كافی آموزش ، جنگ الكترونیك ،
ضداقدامات و نبرد هوایی در ارتفاع پست ناكام ماند . آموزش ها ندرتاً بر رویارویی
جنگنده ها در ارتفاع كمتر از 5000 فوت تمركز می كرد .
در موارد فوق ، عراق به
منظور بهره مندی از مفهوم "همه جا " به قدر كفایت از سوی فرانسه ، هند ، مصر و اردن
كمك دریافت كرد كه بواسطه آن می توانست تعداد انبوهی از تجهیزات روسی را با كیفیت
غربی در هم آمیزد . زود است كه بگوئیم عراق چگونه با بهره گیری از این مفهوم به
موفقیت دست پیدا كرد اما جالب اینجاست كه لیبی و سوریه درصدد بدست آوردن موشك های
هوا به هوای غربی و كسب مساعدت از جانب كشورهای غربی در راستای ارتقای سیستم های
الكترونیكی و جنگ الكترونیك هواپیماهای خود بودند .
نكته جالب دیگر اینكه تجربه
عراق با تاثیر شكست اعراب در نبرد با اسرائیل و درسهای آموخته از نبرد فالكلند
همراه شده بود تا بسیاری از كشورهای جهان سوم را وادار نماید كه از خرید هواپیماها
و موشكهایی كه آمریكا و كشورهای اروپای غربی هیچگاه در خط مقدم از آنها استفاده نمی
كنند ، منصرف شوند . با توجه به بهره گیری از سیستم های الكترونیكی و تسلیحات بسیار
پیشرفته نبرد هوایی نصب شده بر روی چنین جنگنده هایی ، این اقدام می تواند تصمیمی
عاقلانه باشد . معهذا ، با بررسی جنگ ایران و عراق می توان نتیجه گیری كرد كه چنین
فن آوری باید با آموزش و دكترین نظامی مناسبی همراه گردد تا موثر واقع شود .