[مزدك بامداد]

مهم نیست در آموزه های کمونیسم چنین چیزی باشه یا نباشه. مهم اینه که در عمل این رفتار منجر به چه چیزی میشه. و مهمتر اونه که هواداران این تئوری مانند شما بجای پرداختن به اصل قضیه به روش زندگی و کاخ و خودرو و ادکلن پاریسی شخص سرمایه میتازند.

نه، اگر کسی از آموزه ای کژ بهره ببرد، نمی توان به پای ان آموزه نوشت.
این را همگان میپذیرند، مگر اینکه شما بیزاری ویژه ای از کمونیسم داشته
باشید. از سوی دیگر، کارگر با دیدن پوشاک شیک و ناز و لوکس مفت خوران،
و اینکه ادکلن پاریسی اش به بهای خون فرزند و خـُی پیشانی و پینه ی دستان
وی ( که بگفته ی سونیکس، از تنبلی بوده!) است، همین سهش بیزاری را
پیدا میکند و دچار کجروی و یا فزاده روی در ستیز با همچه چیزها میگردد.
روشن است که یک رهبر کارگری و کمونیستی هم نمیتوان نماد های نفرین
شده ی سرمایه داری را بپوشد. ولی پس از گذشتن چند سال از واژگشت
و شورش کامیابانه*، کم کم میتوان به این چیزها هم رسید، همچنان که در
شوروی دیگر پوشاک یکسان ناچاری نبود. هنوز آدم فرزام هم که پدید نیامده
است. بویژه کارگران که زیر فشار سرمایه داران، توانایی رویش و بالش فرهنگی
و دانشیک کمتری دارند. بزبان دیگر، هرچه بر سر سرمایه داران آمده و می آید
و نیز خواهد آمد، پیامد های کارهای خودشان است!
اگر بار خار است، خود کـِشته ای
و گر پرنیان است، خود رشته ای

•

کامیابانه = موفقیت آمیزانه


پارسیگر