[مزدك بامداد]

نظر شما در مورد کشور اسرائیل ، دعوای عرب‌ها با اسرائیل و کلا صهیونیسم چیست جناب مزدک؟

نگر من این است که صهیونیست ها و در کلان، بنی اسرائیل ویژگی های هایسته ای دارند
که ما بایستی از انها یاد بگیریم. آنها پس از بیش از دو هزار سال توانستند به آرمان شان
که بازگشت به کشور نیاگان خود یا همان یهودیه و اسرائیل بود و شهری که داود و سلیمان
بنیاد نهاده و پرورش دادند ( یا همان اورشلیم)، جامه ی فربود بپوشانند. انها در این سده ها
و هزاره ها از آیین ها و کیستی شان دست برنداشتند ( با اینکه بسیار به زور ترسایی و مسلمان
و .. شدند و در بسیاری از کشورها تار و مار و کشتار گردیدند) و پیمان خود را فراموش نکرده
و نشکستند و تاریخ و طبیعت این را پسندید به ایشان بزرگی و دارای و مهتری داد که بتوانند
با همه ی اندک بودنشان، نیروهای بزرگی را پشت سر خود گرد بیاورند و به آماج آرمانی شان
برسند. دریغ که ما ایرانیان چنین آرمانی را نتوانستیم نگه داریم و سروری تازی و اسلام را پذیرفته
و دشمن خود را به همراه بزرگی و هومنی و شادی و فرهنگ ایران فراموش نمودیم.
از سوی دیگر ایرانیان و بنی اسرائیل از دیرباز پیوند تاریخی و فرهنگی خوبی دارند و یهودیان ایران
تا پیش از این جمهوری اسلام پلید، زندگی دوستانه و آرامی در کشور ما داشته و برای سرایداشت
و پیشرفت کشورما سودبخش و کارآمد بودند. من خودم با خانواده ی ایلقانیان هم دوست بودم
و ایشان در پیشرفت ساختاوری فراورشی دستی بسزا داشت و بیدداگرانه بدست اسلامیست های
گوه که چشم به دارایی وی داشتند، تیرباران شد. همچنین دوستان کرد من در گذراندن برخی کلیمی ها
و بویژه فرزندان جوان آنها از مرز یاری میکردند ( ولی خب، پول و هزینه شان را میگرفتند). من خودم به
یکی که همراه من بود یاری کردم که خود را در ترکیه به نمایندگی اسرائیل برساند.
آنها از پیماندار ترین گردانندگان بازرگانی و مالی و هتّا وزیراد دارایی بودند و گفته میشود که هتّا زیر شکنجه،
دارایی های نادرشاه را که به انها سپرده بود، به دشمنان و کشندگان او لو نداند تا اینکه فرزندان خودش
مانند شاهرخ میرزا به انها پروانه دادند.
دوستی یهود با ایرانیان همچنین به زمان کوروش میرسد که نام او در تورات هم آمده و برای همین هم
اسرائیل به ما در زمان جنگ هم قاچاقی یاری کرد که از صدام بسیار کتک نخوریم. یکی از انگیزه های اینکه
تا کنون اسرائیل هرگز به ایران نتاخته و دست نگه داشته، همین دوستی تاریخی و یهودیان ایرانی است
که در اسرائیل هستند و هتّا یکی هم کشور دار اسرائیل شده بود.
من امیدوارم که یهود بتواند، همچنان که در سرود میهنی شان ("هتکفاه"=امید) میگویند، پس از دو هزار سال
سرگردانی در کشور نیاگانشان با آرامش و آشتی زندگی کنند و این اسلامیست ها و عرب های کله خر و دزد
هم کمی آدم بشوند و دست از تروریسم و دزدی و چپاول و آدمکشی و .. بردارند.
شوربختانه پایه ی این دشمنی را محمد در زمان خودش نهاد که برای چپاول پولهای یهودیان، به کشتار و
سرگردان کردن آنها دست زد، مانند کشتار و راندن بنی قینقاع، بنی نضیر (که همه در بیابانها از میان رفتند)،
کشتار بنی قریظه و فروختن زن و بچه های انها در نجد برای خریدن نیزه و شمشیر برای راهزنان محمد و ...

اکنون شوخی تاریخ و سرنوشت این است که چهار پنج میلیون یهودی بتوانند پس از بیش از دو هزار سال
به سرزمین های مهادین خود بازگردند و چند سد میلیون عرب پس از ١۴۰۰ سال بچاپ و بخور، به جایی
رسیده باشند که نتوانند هیچ کاری در برابر ان انجام دهند. من امیدوارم که مسلمین بیش از این هم خوار
و پست شوند تا مگر به گندبودن اسلام پی ببرند.

از سوی دیگر دانسته است که اسرائیل همپیمان "طبیعی" ایران است و در زمان شاه هم پیوند زیرجلی خوبی
داشتیم و زمانی که اسامیست ها از ایران گورشان را گم کنند، بار دیگر اسرائیل از همپیمانان خوب ما خواهد بود،
چون دشمن طبیعی ما همان عرب هستند که دشمن همباز و تاریخی هر دوی ما بوده اند.

نخستین کشوری هم که اسرائیل را به رسمیت شناخت شوروی بود و کمونیست ها هم پیوند خوبی با یهود
داشتند ( گذشته از ان که مارکس یهودی بود) و اسرائیلی ها برخی ایده های کمونیستی را در سازندگی
کشورشان بکار بردند. شوربختانه زورگویی و یورش های تازیان انگیزه ی این شد که اسرائیل به دامان امریکا
دست بیازد و به نادرست به فرنام "کارگزار امریکا" مُهر و برچسب نادرست بخورد. اسرائیل همواره سیاست
ناوابسته ی خود را داشته که اماج نخستینش، فرازیست و زنده ماندشان بوده است و برای همین هم هتّا
گاه با امریکایی ها هم ستیز پیدا کرده اند ( مانند همین اکنون که دولت اوباما چندان با اسرائیل خوش نیست).

گذشته از برخی گروه های اندک بسیار دین زده ی یهودی که هی سرشان را به دیوار ندبه میکوبند و دو تا
یخچال ( یکی برای فراورده های گوشتی و یکی برای فراورده های شیری) دارند و .. بیشترینه یهود ، نوگرا
و دانش دوست و اندیشه پرور بوده و آیین سامیان با فرهنگ گذشته، مانند آرامیان و بابلی هارا پی گرفته اند.
بزرگترین گروه دارندگان پاداش نوبل پس از هند و اروپایی ها، یهودیان هستند که بیشتر در کشور های هندواروپایی ،
به این پاداش ها رسیده اند که شاید نزدیک ١۴۰ تن باشند. در جاییکه اسلام، یک پاداش بگیر بیشتر ندارد و آنهم
از سر باختر زمین و به همراه یکی دیگر این پاداش را نیم کرده !

•
پارسیگر