[Mehrbod]

اینکه خودتان بیان داشتید که تخطی از فرازیست شدنی است؛ برای من کافیست. لزومی ندارد که ژن ما حتما فرازیود.

درست است, ولی کمی بیهوده میزند. چون از دیدگاه من گفتم, میتوان دستگاهی را پنداشت که با پیوست مغز به آن پیوسته به آدم سُهش خوشی بدهد, ولی سود ِ آن چیست؟
میشود این دستگاه را اکنون با فلسفه, کتاب خواندن, ... جایگزین کرد.

چنانچه پیش تر بیان نمودم؛ نیست شدن و مرگ(به مفهوم خواب بدون رویا) همیشه بد نیست؛ بلکه با خردگرایی معنا و ارزش نسبی می یابد.

ارزش راستین گفتیم فرازیست است. مرگ هم باارزش است, چون جا برای آیندگان و ژن‌هایِ سازوارتر باز میکند. ولی اگر خود ما شایستگی و توانایی دستکاری ژن هایمان
را بیابیم, پس مرگ دیگر نه تنها ارزش نیست, که پادارزش هم میشود: زیرا ما میتوانیم بجای فرگشت کورکورانه, با خرد دوراندیشانه ژنهایمان را دستکاری و سازوار سازیم.

من هم ننوشته ام: شایندی = توانمندی
اما هنگامی که پیشرفت روز افزون بشر و مستقل از آن، خودم را در اندک سال های خردگرایی می نگرم؛ افق های روشن امید به آینده، در برابر خردم منطقی؛ و
در برابر ناخودآگاهم، انگیزه آور است.

ولی در خود هیچ پیشبردگرایی‌ای ندارد!

پارسیگر