[مزدك بامداد]

به نظر من این مسئله سودی به نفع شما نیست. بحث بر سر این نیست كه اگر یك مورد دیده میشد استقرای شما میشكست یا خیر. استقرای شما از یك مقدمه (فرض) و یك نتیجه گیری تشكیل شده است. مقدمه ی آن این است كه "ما تا كنون آفرینشی ندیده ایم".
از نظر یك معتقد به خلقت هم اصولا میبایست همینطور باشد. ما نباید شاهد خلقت بوده باشیم. بنابراین مقدمه ی شما را عینا معتقد به خلقت نیز میپذیرد و اگر به جز این باشد او هم احتمالا معترض خواهد شد.
لذا از این مقدمه همانقدر كه شما حق دارید نتیجه بگیرید آفرینش وجود نداشته، او هم محق است تا بگوید آفرینش یكبار و قبل از زمانی كه مشاهدات شما شروع شود، انجام شده است.
بنابراین، نتیجه ای كه شما از این مقدمه میگیرید میبایست بر اساس شواهد دیگری باشد.

در باره ی هر چیزی هر کسی میتواند چیزی بگوید، ولی ارزش سخن های آنان یکسان نیست،
بساکه آن سخنی که در کنش و آروین پاسخ داده و دیده شده، دارای ارزش بالاتری است.
برای همین یک گفته، "داو" ( ادعا- claim) شمرده میشود و یک گفته ی دیگر نه. برای نمونه،
اگر شما بگویید که شلوار بهمان کس ، از آنِ شماست، یک داو کرده اید و باید خود شما پایور
کنید که بهمان کس شلوار شما را پوشیده است، چرا؟ چون هنجار آروینی ( نورم تجربی) این
است که بیشتر مردم شلوار خودشان را میپوشند. پس شاید شما درست بگویید ولی چون
بار پایوری (اثبات) (burden of proof) بدوش شماست، تا زمانی که سخن خود را استوار نکرده اید،
شلوار یارو را در نمی اورند به شما بدهند. به وارونه، اگر من بگویم که شلوار من از آنِ من است ،
همه میگن خب که چی؟ روشنه! پس یک "داو" بشمار نمیرود. در باره ی آفرینش هم همین است،
خدا باوران میتوانند هی بگویند که خدا جهان را در آغاز (؟) آفریده، ولی چون هنجار آروینی این است
که چیزی از هیچ پدید نمیآید ( نخستین مهاد فلسفی یونان: ex nihilo nihil fit) ، بار پایوری بر
دوش آنهاست و گـُزیر (decision) درست این است که بگوییم که جهان آفریده نشده است.

[SIZE=3]•[/SIZE]

پارسیگر