[Dariush]

نه داریوش فقط اون نیست استایل! طرف هم توش تاثیر داره:))
مثلا همین ساشا گری از لحاظ سکسی بودن خیلی از بقیه سرتر نبود ولی خب به خاطر استایلش طرفدار زیاد داشت:))

استایل‌ هم که جزئی از بدنش است آندد جان. کجای بازی را خودِ بازیگر از هنرش مایه می‌گذارد؟
تمامِ پورن برای یک هدف است: برانگیختنِ خیال و تصوراتِ مخاطب برای شبیه‌سازی یک تجربه‌ی سکس با فانتزی‌ها و پیش‌زمینه‌های ذهنی، یعنی بسترِ ذهنی خودش؛ یعنی بخشی اساسی از تلاش یا سعی بر خودِ مخاطب است که با ساختنِ فضایِ روانیِ لازم برای شبیه‌سازیِ آن حالت در ذهنِ خویش، بتواند ناخودآگاهِ خویش را بفریبد تا بشود آنچه که باید بشود :)) حال اگر در اینجا بتوان هنری را در بازیگرِ پورن پیدا کرد، به نظرم ده برابرش را در کاری که مخاطب می‌کند باید پیدا کنیم، البته اینجا همان تعریفی که لازم است برای هنر تلقی کردنِ کارِ بازیگر از هنر داشته باشیم، در موردِ شبیه‌سازیِ ذهنیِ مخاطب هم باید صادق باشد. در واقع از یک جایی به بعد دیگر فیلم حضور ندارد، خودِ مخاطب است که «محتویات» را می‌سازد!

خلاصه من هرجور نگاه می‌کنم نمی‌دانم چطور باید شخصی که در فیلم یا مدیای پورن در حالِ سکس یا خودنمایی جنسی است را خارج از همان چارچوبی که خودِ پورن تعریف‌اش می‌کند، یعنی همانی که در بالا گفتم و همچنین بیرون از یک «سکسِ ماشینی و برنامه‌ریزی شده برای معرفی یک کالای تجاری» ببینم که در آن هرچقدر هم سوژه‌ها زیبا و ناب باشند و هر چقدر هم سکس طبیعی به نظر آید، بازهم چیزی آنجا هست که با آنچه می‌خواهد باشد تضادی ژرف برقرار می‌کند که مرا ناتوان از هرگونه ارتباط برقرار کردن با محتویاتِ جنسیِ ِ درون متن‌اش می‌کند و من معمولا به مواردِ حاشیه‌ایِ آن کشیده‌ می‌شوم: این پوزیشن باعثِ کمردرد می‌شود، صدای این زن برای خوانندگی چه خوب است، سکسِ مقعدی و واژینال در یک وعده از لحاظِ بهداشتی نادرست است و... .