[Russell]

البته از دید من هم امر به معروف و نهی از منکر صلح جویانه! فقط زمانی از سوی مسلمین عزیز سر میزنه که قدرت و زور کافی ندارند با این حال به نظر من در یک جامعه آزاد این چنین چیزهایی رو باید بشه تحمل کرد و چندان با برخورد قهرآمیز موافق نیستم، اگر شخص اصرار به ارشاد داشت اون وقت باید به مامورین محترم تیمارستان ارجاعش داد:))

اونچیزی که میگی دیگه اسمش امر به معروف نیست.صحبت و نصیحت کردن بطور خواه پند بگیر خواه نگیر هر چند باز هم میشه نوعی مزاحمت تلقی بشه یا نشه ولی با امر به معروف صلح جویانه فرق داره.امر به معروف مهربانانه اینجور هست که چماق زدن (چون هزینه برای چهره مبارک اسلام داره) کمی به تاخیر میافته،یعنی بحث سر لحن و تعداد تکرار امر هست وگرنه در آخرش شما باید وادار بشوید که به اوامر تمایتخواهانه اسلامی تن دهید، حالا یک راهش چماق است یک راهش تهدید به آبروریزی‌ست مثلا یک راهش مثل داستان انتخابات یا در دانشگاه‌ها تهدید به ستاره‌دار شدن و اینهاست.ولی وقتی آخرش ما باید حرف مسلمین را گوش دهیم همان امر و نهی است.و نکته جالبتر این است که اگر جدا بحث اسلام نیست بگذارند مثلا نامسلمان‌ها بروند جلو مسجد مسلمین را درباره اسلام و احکام اسلامی نصیحت کنند ببینیم چقدر دوستش دارند.