[Ouroboros]

نه به عنوان یک ورزش
بیشتر بخاطر تقویت حافظه و چنین مواردی

من از چهار سالگی شترنگ بازی کردم، چند سالی حرفه ای، یکی دو سال آخر بسیار جدی... گمان نمی کنم اثر خاصی به روی حافظه داشته باشد، اثر اصلی آن که امروز بدلیل دور بودن از پای میز آنرا در خودم حس می کنم کاهش/افزایش شدید تمرکز است، شما در شترنگ باید به مدت چند ساعت مداوم به هوش باشید و از کوچکترین خطایی با تمام توان بپرهیزید، این یک توانایی را شما تحریک/ایجاد می کند که از طریق آن می توانید بطور خودخواسته و اختیاری به نوعی «دکمه»ی تمرکز را بفشارید و به روی موضوعی دقیق بشوید. قابلیت دیگری که شترنگ مداوم در شما تقویت می کند درک استراتژیک از پدیده هاست، یعنی روشهایی گوناگون برای حل یک مشکل یا نگریستن به یک پدیده را در شما بوجود می آورد و سترگ می کند، من همواره توسط اطرافیان بدلیل فکر کردن بیرون از جعبه و خلاقیت در حل مشکلات زندگی تحسین شده ام و اینرا یکسره مدیون شترنگ و نقش برجسته ای که بینش استراتژیک در آن ایفا می کند می دانم. یک امتیاز بسیار بزرگ دیگری که شترنگ دارد آشنایی و ملاقات با آدمهای بسیار جالب و دوست داشتنی و برجسته است. شما طی هیچ فعالیت دیگری مجموعه ای از اینهمه آدم که ارزش آشنا شدن داشته باشند را نمی یابید. یک ارزش دیگری که شترنگ می تواند داشته باشد اینست که توانایی کنترل عواطف را در شما تقویت می کند، زیرا وقتی به دردسر افتاده اید و نمی دانید چگونه از مهلکه بگریزید هول کردن و دستپاچه شدن هیچ کمکی به شما نخواهد کرد، اینست که اندک اندک می آموزید به هنگام مواجهه با مغاک، مسلح به آرامش به نبرد آن بروید.

یک ویژگی دیگری که شترنگ خصوصا برای پسرها دارد ارتقای اعتماد بنفس ایشان است. هیچ چیز احساس برتری فکری را در شما بیش از پیروزی در یک بازی شترنگ تقویت نمی کند، و چنانکه بابی فیشر گفته بود هنگامی که پای صفحه پیروز می شوید کیستی دیگری را درهم می کوبید! پسرها ذاتا رقابت بسیار بیشتری با یکدیگر دارند، و شترنگ یکی از بهترین راه ها برای والایش این رقابت جنسی ست.

پ.ن:
اینها البته تجربیات شخصی من هستند،
اگر خواستید یک نگاهی می اندازم به جورنالها و سایتها تا ببینم آیا طی مطالعاتی خواص شترنگ بازی کردن برسی/اثبات شده یا نه.