[Ouroboros]

خلیج پارس ....

من هر نامی را انتخاب می‌کنم و بکار می‌بندم که جا-افتاده‌تر و مأنوس‌تر باشد، درستی در این موارد با عمومیت است نه تقدم ِ تاریخی، چراکه نه تعصبی به تاکید بر ایرانیت خود دارم و آن را چیزی به خودی ِ خود افتخار آمیز تلقی می‌کنم و نه واهمه‌ای از یکی پنداشته شدن با ترک و عرب.

درگیری ِ ذهن ایرانی با برداشت ِ فرد خارجی از او چیزی بجز حقارت ِ انسانی که ناخودآگاه خود را فرودست می‌پندارند و برای ِ تثبیت ِ هویت ِ درمعرض ِ تهدید خود نیاز به تائید خارجی دارد نیست.

کمتر چیزی به اندازه‌ی ِ آه و ناله‌ی ِ جانگداز ِ ایرانیان خارج‌نشینی که از عرب پنداشته شدن خسته شده‌اند ملال‌آور و نفرت‌انگیزست. این تاکید ِ نژادپرستانه و نالازم به حفظ ِ فاصله با اعراب چنان‌که قومی بسیار پست و عقب‌مانده هستند و یکی انگاشته شدن با آنها چیزی‌ست هم‌تراز ِ فحش ناموس، اغلب مایه‌ی ِ شگفتی ِ غربی‌های ناوارد با ذهنیت ِ ایرانی می‌شود، چه مایه که در نظر ِ او هر دو قهوه‌ای پوستان ِ پشمالویی هستند مسلمان و ساکن ِ شنزارهای ِ پُرنفت!

تعریف ِ درست نژادپرستی برتر دانستن ِ یک نژاد/قوم/ملت برای نژاد/قومیت/ملیت آنست. این باور که فرهنگ عراق از فرهنگ ِ ایران پست‌تر است برآمده از تعریف ِ مشترکی پیرامون ِ فرهنگ نیست، سنجه‌ی ِ عمومی ِ مورد پذیرشی هم وجود ندارد که برمبنای ِ آن چنین قضاوتی میسر باشد و مسئله در صورت ِ خود محدود است. برتر بودن ِ فرهنگ ِ ایرانی را در تناسب و سنجه‌ی ِ «برتری» در فرهنگ ایرانی اثبات کردن، مثل شهادت دم روباه به بی‌گناهی ِ اوست.

اینکه واژه‌ای تا به حال به گوش ِ شما نخورده الزما به معنای ِ من‌درآوردی بودن ِ آن نیست(لینک).

و اگر قرار باشد به جای اینکه دنبال چگونگی درست کردن فرهنگ و زبان و اخلاقمان
باشیم، همچنان بگوییم Farsi و خودمان را شیعه اثنی عشری بنامیم و نام فرزندمان را از عرب
بگیریم و فرهنگمان را از صدام عراق، چیزی بیشتر از همان احمدی‌نژاد هم براستی سزای ما نخواهد بود.

نامسلمانی و حتی ضدیت ِ با اسلام، ربط ِ مستقیم یا غیرمستقیمی به عرب ستیزی ندارد، شما می‌خواهید اینگونه جلوه بدهید. فرهنگ ِ ایرانی همانقدر عرفان‌زده، شکم‌پرست و کارگریز است که فرهنگ ِ اسلامی خشن، دگم و سرکوبگر. و من به یک اندازه خواستار جایگزینی/تغییر/نابودی ِ هر دو.