[Ouroboros]

نگرانی خود من را اگر می‌پرسید، بیشتر روی جایگاه اجتماعی‌ای است که نام کشورم برای ما می‌آورد.

همانگونه که شیوه لباس پوشیدن و سخن گفتن و رفتار کردن من (که در دست خودم
هست) در این مهم است، دوست دارم نام زبان مادریم (که چندان در دست من نیست)
نیز از چیزی که من براستی ایرانی و از آن خود می‌دانم آمده باشد، نه یک از واژه توهین‌آمیز
که اعراب مسلمان متهاجمی که نمی‌توانسته‌اند «پ» را تلفظ کنند، روی زبان مادری من گذاشته باشند.

از سوی دیگر، روشن است که من دوست ندارم فرهنگی که من ایرانی می‌دانم با فرهنگ کشوری مانند عراق
یا ترک یا عرب یکسان پنداری شود، چرا که فرهنگ ایران را بسیار بهتر و بالاتر از فرهنگ کشورهای نامبرده می‌دانم.

1. این نام برای قرن‌ها به نحو گسترده‌ای بکار رفته، نام یک استان ِ کشور، یک خلیج بزرگ ِ کشور و زبان ِ رسمی کشور «فارس» است و جنبه‌ی ِ مهاجم ِ آن از میان رفته و بومی شده. رفتن به نقطه‌ی ِ صفر ِ تاریخ و رها کردن ِ آنچه هست برای بازگشت به آنچه بوده به زیان ِ همه نباشد، به سود ِ کسی هم نیست. اصولا باید پرسید که بازگشت به «گذشته‌های ِ پرشکوه» ِ این مُلک ِ بلازده ما را به بیرون جهیدن از کدام دایره‌ی ِ تکرار ِ مکرراتی که از طریق ِ طی کردن ِ آن به اینجا رسیده‌ایم مجاب می‌کند.

2. بخش ِ بولد شده نژادپرستی ِ فرهنگی‌ست، برای ِ نوع ِ غربی ِ هم‌فکران ِ شما ایرانی و عرب و ترک همه بیابان‌گردان ِ قهوه‌ای پوستی هستند که باید تا سرحد ِ امکان از ورودشان جلوگیری کرد و اهمیتی ندارد که اسم ِ او بشیر است یا چنگیز یا اردشیر.