[Russell]

ارزشهای اخلاقی مفاهیم فلسفی هستند نه عینی. رفتار انسان را «ارزشهای اخلاقی» نگهبانی نمی‌کنند، و ما اینجا درباره‌ی آنچه هست صحبت می‌کنیم نه آنچه می‌باید باشد.

شما می‌توانید «بخواهید»، می‌توانید «خیلی» بخواهید، اما در نهایت قادر نخواهید بود یکسری چیزها را دگرگون بکنید. برای مثال شما می‌توانید مدافع حقوق حیوانات باشید، از رنج و عذابی که بشر به خود اجازه داده تا بر جانداران زنده تحمیل بکند بنالید، کشتن حیوانات را با کشتن انسانها یکسان بشمرید و تا می‌توانید به ستایش جایگاه جانوران زنده بپردازید.. اما هنگامی یک عنکبوت بپرد روی سینه‌تان، تنها فکر/رفتاری که خواهید داشت، اینست که «چگونه او را بکشم».

زنان نیز می‌توانند بخواهند پایبند باشند(و همه‌ی آنها هم به راستی و صادقانه گمان می‌کنند که هستند)، اما در آخر راهی برای توجیه(Rationalization) رفتار خود پیدا می‌کنند. یک کلیشه‌ای در فیلمهای رمانتیک غربی هست، نمی‌دانم دیده‌اید یا نه؟ مرد فاجعه‌ی اقتصادی که در زندگی‌شان رخ داده(ورشکست شده، کارش را از دست داده یا هرچه)را از زن پنهان نگاه داشته، هنگامی که زن پی می‌برد او را رها می‌کند و استدلال هم اینست که «به من دروغ گفته بودی». خیلی شسته و رفته، حتی به نوعی «استادانه». حال اگر شما برنده شدن در لاتاری را مدتی از او پنهان کرده بودید هم واکنش «یکسان» می‌بود؟ اینست که زن فقط برای ارضای نیازهای عینی خودش با شماست، هیچ «بسوز و بسازی» در تاریخ بشر وجود نداشته، زنی که مانده و سوخته گزینه‌ی بهتری نداشته.

امیر جان سخن من هم درباره "روانشناسی اخلاقی" در فلسفه اخلاق بود که بدیهی‌ست با آنچه در جهان هست ارتباط دارد.
من از این نظر میگویم که مثلا مردی اگر شکار خود را به دیگری داد انتظار بازگشت لطف را دارد،همین باید باشد برای زنی که میوه‌اش را به زن دیگر میدهد.(اگر تحلیل فرگشتی ما از بوجود آمدن اخلاق درست باشد).برای همین میگویم اینکه زنان با مردان چه میکنند (بر اساس روابط بین دو جنس که حاکم شده) نباید قاعدتا به رفتارشان با بقیه زنان هم برود.بعبارت دیگر زنان مفهوم تعهد را بین خودشان حداقل باید داشته باشند،حالا حتی اگر با شریک جنسیشان بنا بر دلایلی چنین رفتاری ندارند و با خود فریبی تنها خودشان را توجیه میکنند که دارند.