[Theodor Herzl]

ایالات متحده و هولوکاست

[ATTACH=CONFIG]763[/ATTACH]

طی جنگ جهانی دوم، نجات یهودیان و دیگر قربانیان نازی ها برای دولت ایالات متحده از الویت خاص برخوردار نبود. سیاست گذاران متفقین نیز هیچ گاه تصور مشخصی از این مسئله نداشتند که چگونه می توانند عملیات نجات را در مقیاس گسترده پشت مرزهای آلمان دنبال کنند. سیاست وزارت امور خارجه ایالات متحده در خصوص پذیرش پناهندگان (که توسط وزیر وقت، کوردل هال اداره می شد) تا حدی به دلیل یهودستیزی (تنفر یا تعصب علیه یهودیان)، انزواطلبی، رکود اقتصادی و بیگانه هراسی (ترس یا تعصب علیه بیگانگان)؛ دریافت ویزای این کشور را برای پناهندگان مشکل کرده بود.


علاوه بر این، وزارت امور خارجه ایالات متحده گزارشات مربوط به نسل کشی را نیز با تأخیر به اطلاع عموم می رساند. در اوت ١٩٤٢، وزارت امور خارجه آمریکا تلگرافی دریافت کرد كه نقشه های نازی ها مبنی بر نابودی کامل یهودیان اروپایی را تأیید می كرد. این گزارش که از سوی گرهارت رینر (نماینده مجمع جهانی یهودیان در ژنو) ارسال شده بود، به دست دیگر مقامات دولتی نرسید. وزارت امور خارجه از استفن وایز، خاخام آمریکایی، که این گزارش را دریافت کرده بود نیز درخواست کرد که از انتشار آن خودداری کند.
مطبوعات آمریکا غالباً گزارش قساوت نازی ها را به طور کامل به اطلاع عموم نمی رساندند. در ١٩٤٣، یان کارسکی، پیک سیاسی لهستان، گزارش قتل عام گسترده ای را که از رهبران یهودی در محله یهودی نشین ورشو دریافت کرده بود، در اختیار رئیس جمهور فرانکلین دی. روزولت قرار داد. در این خصوص، هیچ اقدام اجرایی سریعی صورت نگرفت. کنگره آمریکا دو بار قانونی را رد کرد که طبق آن به 10000 کودک یهودی بدون همراه و خواهان پناهندگی، اجازه ورود به این کشور داده می شد.


در ١٩ آوریل ١٩٤٣، نمایندگان ایالات متحده و انگلیس در برمودا با هم ملاقات كردند تا برای رفع مشکلات پناهندگان زمان جنگ راه حلی بیابند. اما در کنفرانس برمودا هیچ طرح پیشنهادی قابل توجهی مطرح نشد. در ژانویه ١٩٤٤، روزولت به منظور تسهیل در نجات پناهندگانی که جانشان در معرض خطر بود کمیته پناهندگان جنگی را در وزارت دارایی بنا نهاد. فورت آنتاریو در نیویورک، به عنوان یک بندر ظاهراً آزاد شروع به ارائه خدمات به پناهندگان کرد. بااین همه، پناهندگانی که به فورت آنتاریو آورده می شدند نه از مناطق تحت اشغال نازی ها، بلکه از نواحی آزاد شده بودند.
پیش از بهار ١٩٤٤، نیروهای متفقین از عملیات کشتار یهودیان با گاز سمی در اردوگاه مرگ آشویتس-برکناو مطلع شده بودند. دولت ایالات متحده با درخواست رهبران یهودی مبنی بر بمباران اتاق های گاز و خطوط راه آهن منتهی به اردوگاه آشویتس موافقت نکرد. از ٢٠ اوت تا ١٣ سپتامبر ١٩٤٤، نیروهای ایالات متحده مجتمع صنعتی آشویتس-مونوویتس را که از اتاقهای گاز در برکناو کمتر از ٥ مایل فاصله داشت بمباران کرد. با این وجود، ایالات متحده در سیاست خود مبنی بر عدم دخالت در عملیات نجات تغییری نداد و اتاق های گاز و خطوط راه آهن را که برای انتقال زندانیان استفاده می شد، بمباران نکرد.

ایالات متحده و هولوکاست