[rahbar]

درود،

تصور من این است که مردم هر دو کشور مسئله «هزینه و فایده» را در نظر می گیرند.
مردم ایران، آندسته که مخالف نظام حاکم هستند، همچنان به طریقی امکان امرار معاش را دارند (و از راحتی نسبی برخوردارند)، و علاوه بر این عموما از اعتقادات مذهبی سطحی تری برخوردار هستند (اگر اصلا معتقد باشند).
بنابراین برای چنین مردمی مشکل است که هزینه های مخالفت با نظام را بپردازند و در این راه کشته شوند، در صورتی که اعتقادی به پاداش اخروی این قیام نیز ندارند.

اما در سوریه، هنوز اعتقادات مذهبی نقش پر رنگی میان مردم دارد، و معترضان باور دارند که اگر هم در راه هدف و قیام خود کشته شوند، دنیای مطلوب دیگری انتظار آنان را خواهد کشید.

-----------
همچنین همین اعتقادات ایدئولوژیکی مردم را جمع گرا تر می کند و آنان را قادر خواهد ساخت برای یاران خود سختی ها را تحمل نمایند. اما ایرانیان بسیار فرد گرا شده اند. حکومت نیز آگاهانه به این فردگرایی دامن می زند. امکان تجمع را از گروه ها و اصناف و غیره می گیرد. تالارهای اجتماعی مجازی و غیر مجازی را منحل و مسدود می کند. و حتی در مقابل تجمع هایی برای آب بازی و هندوانه خوری موضع می گیرد. مبادا که این روحیه قوت گیرد.
پیش از این هم بحث شد که این اکثریت غیر مذهبی (سفت و سخت)، در مساجد نیز حضور پیدا نمی کنند.

-----------
لاجرم، ظاهرا مسئله ما می تواند با تلاش در جهت احیای روحیه جمعی و تشکیل تجمعات - به هر صورت ممکن - تا حد زیادی مرتفع گردد.

پیروز باشید.