[Unknown]

جای ِ سرمایه‌ها در ارتباط فردی من و شما با اثرست، نه گوشه‌ی موزه. انسان همواره نیازمند هنر است، و حتی اگر با محتوای آن مخالف باشد از قالب لذت بی‌حد و مرزی خواهد برد. تنها هنری هم که ایرانی در آن سرآمد است چامه‌سرایی‌ست. این «باورهای» خنده‌دار را هم دور بریزید بهتر است، چراکه «اندیشه‌ی منطقی» به مفهومی که شعر فارسی با آن در تعارض قرار می‌گیرد را کانت سی‌صد سال قبل اختراع کرد، پیش از آن فرق قابل ذکری میان ارسطو و مولوی نبود.

1. هنر بی‌زمان نداریم؛ هنری که به درد شرایط کنونی نخورد، خود راهش را از میان مردم به گوشه‌ی موزه پیدا می‌کند.

2. خوره‌ی اندیشه‌ی منطقی در جایگاه اول دین است، اما اینکه عجین شدن اشعار فارسی با زندگی مردم و شعردوستی افراطی، (چه علت یا چه معلولِ وجود شاعران نابغه باشد)، خوره‌ی اندیشه‌ی منطقی است، مستقل از اینست که در غرب چه گذشته. کسی چه می داند، شاید کانت از ایران برمی‌خواست! اگر همان کانت را هم از کودکی در گوشش حافظ و مولانا می‌خوانند، آیا می‌توانست چنان اندیشه‌های نوینی ارائه کند؟

90%. برای مثال بخوانید متن زیر متعلق به ششصد سال قبل:



اینهم از تاریخ بیهقی، متعلق به هشتصد سال قبل:

اینها که از نوشته‌های من و شما هم پارسی‌تر هستند، و اتفاقا عربی‌زدایی به فهم اینها کمک می‌کند!