[Unknown]

اگر دست به «عربی‌زدایی» افراطی و بی‌مورد از زبان خود بزنیم، این امکان بسیار مهم و ارزشمند را از میان می‌بریم، ارتباط آن گنجینه‌ی پر ابهت و عظیم هنری و فرهنگی با جامعه را قطع یا دستکم بسیار اندک می‌کنیم و همه‌ی سرمایه‌های زبان فارسی را از میان می‌بریم.

سرمایه‌ها که سر جایشان هستند، تنها همان ارتباط است که شاید کمرنگ‌تر شود. هم‌اکنون نیز این ارتباط در میان نسل‌های جدیدتر نزدیک به صفر است، و دلیل اصلی آن اینست که انسان مدرن نیازی به اندرزهای سعدی یا تمثیل‌های مولوی ندارد. بنابراین، با عربی‌زدایی یا بدون آن، این گنجینه‌ی فرهنگی، که به باور من قرنها خوره‌ی اندیشه‌ی منطقی در جامعه‌ی ایران بوده، می‌رود همانجایی که باید باشد.